ΑΛΛΑΓΗ ΙΣΤΟΧΩΡΟΥ

Μεταφέρουμε τον ιστοχώρο του Παροξυσμού στην διαδικτυακή κινηματική υποδομή του squat.gr, διευρύνοντας και εμπλουτίζοντας το εγχείρημά μας.

Η νέα διεύθυνση είναι:
http://paroksismos.squat.gr/

Δράσεις για τους 23 πρόσφυγες

Οι 23 πρόσφυγες που κρατουνται στο Α.Τ. Αγρινίου
δεν είναι μόνοι τους


Εδώ και ένα μήνα, μετά τη βίαιη εκκένωση και τον εμπρησμό στη συνέχεια του καταυλισμού των μεταναστών της Πάτρας, 23 Σομαλοί και Αφγανοί μετανάστες που διέμεναν σε αυτόν, μεταφέρθηκαν και κρατούνται στα κρατητήρια του Α.Τ. Αγρινίου παράνομα. Οι 23 μετανάστες στοιβάζονται σε ένα χώρο που κανονικά λειτουργεί ως χώρος προσωρινής κράτησης, χωρίς φυσικό αερισμό και φωτισμό, άγνωστο για πόσο χρονικό ακόμα διάστημα. Στις 11/12 Αυγούστου 8 από αυτούς μεταφέρθηκαν στο Γ. Νοσοκομείο Αγρινίου με συμπτώματα αφυδάτωσης, εμφανώς καταβεβλημένοι από τις συνθήκες κράτησης.
Προερχόμενοι και αυτοί, όπως χιλιάδες άλλοι, από χώρες που βρίσκονται σε εμπόλεμο καθεστώς, αναγκάστηκαν να ξεκινήσουν το ταξίδι προς το δυτικό για αυτούς «παράδεισο». Προς τις χώρες του δυτικού καπιταλισμού που έχουν χτίσει την ευδαιμονία τους στη λεηλασία των χωρών της Ασίας και της Αφρικής και που ευθύνονται για το ξεριζωμό ολόκληρων πληθυσμών με τους στρατιωτικούς και οικονομικούς πολέμους τους.

Στα σύνορα της Ευρώπης ορθώνεται ένα φρούριο και οι μετανάστες έρμαια των δουλεμπόρων ρισκάρουν τη ζωή τους όταν περνούν ναρκοθετημένες περιοχές, αντικρίζουν τις συνοριακές περιπόλους, βυθίζονται τα σκάφη με τα οποία ταξιδεύουν. Και ο κατάλογος συνεχίζει μακρύς. Συλλήψεις, επανοπροωθήσεις, παράνομες πολύμηνες κρατήσεις, βασανιστήρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, εξευτελισμοί , απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Και αν τελικά καταφέρουν να φτάσουν στο προορισμό τους έχουν να αντιμετωπίσουν το κρατικό και θεσμικό ρατσισμό, αστυνομική βία, το κυνήγι μιας ροζ κάρτας στις ουρές της Π. Ράλλη (με 3 νεκρούς μετανάστες τον προηγούμενο χειμώνα), τις επιχειρήσεις σκούπας. Αλλά και του ξεζούμισμά τους από τα ντόπια ανά την επικράτεια αφεντικά είτε στα φραουλοχώραφα της Ηλείας είτε πριν κάποια χρόνια στα καπνοχώραφα της περιοχής του Αγρινίου. Ο ρατσισμός αυτός, θεσμιμένος και διάχυτος, δεν εφαρμόζεται μόνο σε μετανάστες και μετανάστριες, αλλά και σε καθένα και καθεμία που μπορεί να θεωρηθεί «μιαρό στοιχείο», όπως συμβαίνει για παράδειγμα στην Λευκάδα στην περίπτωση των Ρομά.(τσιγγάνων) που τους έχουν αναγκάσει να μένουν σε ένα σκουπιδότοπο και που δέχονται συνεχώς ταπεινώσεις, εξευτελισμούς και ξυλοδαρμούς.

Τους τελευταίους 3 μήνες το ελληνικό κράτος έχει εξαπολύσει ένα πογκρόμ εναντίων των μεταναστών σε όλη την επικράτεια συλλαμβάνοντας, φυλακίζοντας, απελαύνοντας. Έχει στο πλευρό του για άλλη μια φορά τα ΜΜΕ, που εμφανίζουν τους μετανάστες ως πλεονάζων πληθυσμό εν μέσω κρίσης και καλλιεργούν ένα ξενοφοβικό κλίμα, και τη πλειοψηφία των κομμάτων με το ακροδεξιό ΛΑΟΣ να δίνει κατευθυντήριες γραμμές δράσης. Όλοι συμπορεύονται για να αποσπαστεί η απαραίτητη κοινωνική συναίνεση για αυτό που θα ακολουθήσει.. Και τι είναι αυτό; Επιχειρήσεις σκούπα στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου υπάρχει μεγάλος αριθμός μεταναστών, εκκενώσεις κτιρίων που βρίσκουν καταφύγιο, εκκένωση του καταυλισμού της Πάτρας, φυλακίσεις σε ΑΤ σε όλη τη χώρα. Και τι ακολουθεί; Νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών σε Αττική και Β. Ελλάδα, τροποποίηση της νομικής διαδικασίας απόκτησης ασύλου ώστε να γίνει ακόμη πιο δύσκολη η απόκτηση έστω και μιας προσωρινής «νομιμότητας» για τους μετανάστες, και ενίσχυση ακόμα περισσότερο των συνόρων μέσω της frontex της ευρωπαϊκής συνοριακής υπηρεσίας.

Η αλληλεγγύη σε κάθε μετανάστη, μετανάστρια και πρόσφυγα πηγάζει από το γεγονός πως οι μηχανισμοί, οι συνθήκες και οι αιτίες που οδηγούν στην υποταγή σε μια αβίωτη ζωή είναι ίδιοι και για τους «ντόπιους» και για τους «ξένους» εργάτες, με τη διαφορά ότι στους δεύτερους εκφράζεται με τον πιο ειδεχθή τρόπο. Μια αλληλεγγύη που ξεπερνά τους πλαστούς εθνικούς διαχωρισμούς και ανοίγει μέτωπα με κάθε είδος ρατσισμού από όπου και αν αυτός πηγάζει ή προέρχεται. Αυτή η αλληλεγγύη, που εκφράζεται διάχυτα και δεν γυρεύει πολιτικά ανταλλάγματα και ψήφους, είναι που θα κάνει την συνομοταξία των αφεντικών και των λακέδων τους να τρέμει.

Συνέλευση αναρχικών, αντιεξουσιαστών –τριών για την αλληλεγγύη στους μετανάστες

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ
ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΤΟ ΣΙΝΤΡΙΒΑΝΙ ΠΕΜΠΤΗ 20/08 ΩΡΑ 11:00
ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΑΔΗ ΠΕΜΠΤΗ 20/08 ΩΡΑ 20:00

Οι διωγμοί και οι κακοποιήσεις Ρομά στη Λευκάδα συνεχίζονται.

Στην Λευκάδα συνεχίζονται οι διωγμοί και οι κακοποιήσεις των Ρομά (τσιγγάνων).
Στις 14 Αυγούστου το απόγευμα, 4 ασφαλίτες χωρίς να δείξουν ταυτότητες κακοποίησαν βάναυσα και αναίτια έναν νεαρό Ρομ (τσιγγάνο) και την μητέρα του κατά την διάρκεια εξακρίβωσης στοιχείων. Στις παρακλήσεις των γονέων του να σταματήσουν να τον χτυπούν, οι ασφαλίτες απάντησαν με χυδαίες βρισιές και απειλές . Ο νεαρός οδηγήθηκε μαζί με τους γονείς του στο τοπικό αστυνομικό τμήμα, από όπου αφού τον δέσανε και τον πλύνανε με μάνικα, για να φύγουν τα αίματα, τον οδήγησαν στο νοσοκομείο. Ο γιατρός του νοσοκομείου αρνήθηκε να δώσει οποιοδήποτε χαρτί που να πιστοποιεί τα ευρήματα της εξέτασης που του έκανε, παρά τις εκκλήσεις του νεαρού. Ο νεαρός αφέθηκε ελεύθερος μετά από μιάμιση μέρα, αφού υποχρεώθηκε να υπογράψει ενοχοποιητικά εναντίον του έγγραφα, τα οποία δεν ήταν σε θέση να διαβάσει. Οι γονείς θα καταθέσουν μήνυση κατά της αστυνομίας.

Δείτε το βίντεο με την συγκλονιστική μαρτυρία του νεαρού Ρομ και των γονέων του, όπου επιβεβαιώνονται, για ακόμη μια φορά, αυτά τα οποία έχουν καταγγελθεί πρόσφατα όσον αφορά την κακομεταχείριση των Ρομά (τσιγγάνων) στην Λευκάδα.
http://www.youtube.com/watch?v=jGp7psVdeG8

16-8-2009

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ «ΛΕΥΚΑΔΑ ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ»

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΔΡΑΣΗ

Την Δευτέρα 17/08 και ώρα 20:00 καλείται συζήτηση στην Πανεπιστημιακή Σχολή Αγρινιου για δράση αναφορικά με την κράτηση προσφύγων στο Α.Τ Αγρίνιου, οι οποίοι έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ Α.Τ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Πρωτοβουλία συντρόφων και συντροφισσών

Το νησί των ποιητών (σκουπιδιών)

Αναδημοσιεύουμε κείμενο της Πρωτοβουλίας "ΛΕΥΚΑΔΑ Αξέχαστες διακοπές" αναφορικά με το ζήτημα των Ρομά (τσιγγάνων).


ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ “ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΣΗ” ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ ΜΑΣ ΡΟΜΑ (ΤΣΙΓΓΑΝΟΥΣ) ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΛΕΥΚΑΔΑ;

Όλοι οι Λευκαδίτες, όπως και όσοι έχουν ζήσει κάποια χρόνια στην Λευκάδα, υπήρξαν κάποτε μάρτυρες βίαιων ρατσιστικών επεισοδίων από ρατσιστές ενάντια στους πάντα ανυπεράσπιστους από την αστυνομία συμπολίτες μας Ρομά (τσιγγάνους). Είναι επίσης κοινό μυστικό ότι τα παιδιά των Ρομά είναι ανεπιθύμητα από την πλειοψηφία των Λευκαδιτών στα σχολεία, και όποτε αυτά έχουν τολμήσει να αποπειραθούν να παρακολουθήσουν μαθήματα στα σχολεία της Λευκάδας, γίνονται θύματα ρατσιστικών επιθέσεων από τα άλλα παιδιά και αναγκάζονται πολύ γρήγορα να εγκαταλείψουν το σχολείο.

Το γενικότερο ρατσιστικό κλίμα του οποίου θύματα είναι οι συμπολίτες μας Ρομά βρίσκει πάντα αρωγό και συμπαραστάτη τις τοπικές αρχές και την αστυνομία, οι οποίες δεν αφήνουν ευκαιρία να μην κάνουν την ζωή των Ρομά δύσκολη είτε διώχνοντας τους από όπου και να κατασκηνώνουν είτε φορτώνοντας τους με βαριά πρόστιμα, όποτε προσπαθούν να βγάλουν το ψωμί τους, είτε ανακρίνοντας του κάθε τόσο και λιγάκι με το πρόσχημα ότι υπήρξε καταγγελία για κλοπή που διαπράχτηκε από τσιγγάνο (παράνομη και απαράδεκτη εφαρμογή της ναζιστικής αρχής της συλλογικής ευθύνης).

Αποκορύφωμα των πολύχρονων διωγμών που υφίστανται οι συμπολίτες μας Ρομά της Λευκάδας υπήρξε η εκβιαστική εξορία τους στον παράνομο σκουπιδότοπο της Λευκάδας με την απειλή της οριστικής εκδίωξης τους από την Λευκάδα σαν ανεπιθύμητης φυλής στο νησί (ρατσισμός) μολονότι είναι Έλληνες πολίτες και με βάση τον νόμο, εκτός από το Άγιο Όρος, έχουν το δικαίωμα να κυκλοφορούν ελεύθερα σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας και να τους παρέχεται χώρος για προσωρινό καταυλισμό, ο οποίος να πληρεί τις βασικές ανάγκες (φως, νερό, εγκαταστάσεις υγιεινής).

Στα σκουπίδια, όπου οι αρχές της Λευκάδας τους εξόρισαν, φρόντισαν να τους κάνουν την ζωή όσο το δυνατόν πιο δύσκολη, απαγορεύοντας τους τον ηλεκτροφωτισμό και την εγκατάσταση δικτύου ύδρευσης και αποχέτευσης (τους επέτρεψαν μόνο μια βρύση και δύο τουαλέτες που έχουν χαλάσει από καιρό και δεν επισκευάζονται), εναποθέτοντας τόνους σκουπιδιών ακριβώς πίσω από τις αυτοσχέδιες κατοικίες των Ρομά, αδιαφορώντας για την εκδίωξη των τσιγγανοπαίδων λόγω ρατσισμού από τα σχολεία και αφήνοντας τα παιδιά αυτά στο έλεος των μεταδοτικών ασθενειών που διαδίδονται από τα ποντίκια που λυμαίνονται τον παράνομο σκουπιδότοπο.

Στις 8 του Απρίλη, κάποιοι ευαισθητοποιημένοι απέναντι στο κοινωνικό αυτό σκάνδαλο Λευκαδίτες, οργανωμένοι σε Ομάδα Δράσης του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, επ' ευκαιρία της διεθνούς ημέρας υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ρομά (τσιγγάνων) καλέσανε στο δημαρχείο της Λευκάδας τις κάθε είδους αρχές, φορείς και συλλόγους της Λευκάδας, προκειμένου να τους ευαισθητοποιήσουν απέναντι στο συνταρακτικό αυτό κοινωνικό σκάνδαλο και να αναζητήσουν μαζί τους μια λύση στο φοβερό αδιέξοδο που έχουν λόγω του ρατσισμού οδηγηθεί οι συμπολίτες μας Ρομά. Δυστυχώς, παρά την αθρόα προσέλευση παντοίων εκπροσώπων των αρχών και των φορέων και τις, όπως φάνηκε, υποκριτικές δηλώσεις ενδιαφέροντος, όχι μόνο οι αρχές και οι αρμόδιοι φορείς δεν έκαναν μέχρι σήμερα τίποτα για τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας Ρομά, αλλά επιπροσθέτως οι αρχές υπέδειξαν στους εργολάβους που κάνουν την ανασκαφή για την οικοδόμηση του νέου διοικητηρίου Λευκάδας, τον χώρο γύρω από τις αυτοσχέδιες κατοικίες των Ρομά σαν τόπο εναπόθεσης των τεραστίων όγκων λάσπης που προκύπτει από την ανασκαφή.

Αποτέλεσμα: Οι αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας Ρομά (τσιγγάνοι) έχοντας χαλάσει ένα σωρό λεφτά, που κατάφεραν να βάλουν στην άκρη δουλεύοντας σκληρά και με αιματηρές οικονομίες, για να φτιάξουν τις αυτοσχέδιες κατοικίες τους (παράγκες) στην παράνομη χωματερή της Λευκάδας, όπου τους έχουν εξορίσει, όχι μόνο βλέπουν την ήδη δυσχερή επιβίωσή τους να δυσκολεύει μέρα με την μέρα αλλά πρόσφατα ειδοποιήθηκαν ότι καταυλισμός τους θα ισοπεδωθεί, τα σπίτια τους θα γκρεμιστούν χωρίς αποζημιώσεις και θα πρέπει, σαν περιπλανώμενοι Ιουδαίοι, να σηκωθούν να φύγουν. Όμως να πάνε που, όταν τους έχουν διώξει από παντού και τους διώχνουν ακόμα και από τον σκουπιδότοπο, αδιαφορώντας για τα λεφτά που έχουν χαλάσει για να εγκατασταθούν ακόμα κι εκεί;

Γνωρίζουμε καλά ότι ο στόχος των ρατσιστών και των αρχών που συνειδητά ή ασυνείδητα τους συμπαραστέκονται είναι να απελαθούν οι συμπολίτες μας Ρομά από το νησί, όπως απελαύνονται οι κάθε είδους πρόσφυγες, που διωγμένοι από τους πολέμους στις πατρίδες τους φτάνουν στην Λευκάδα και προσπαθούν να επιβιώσουν σαν πλανόδιοι πωλητές. Μολονότι οι Ρομά είναι Έλληνες πολίτες, υπηρετούν στον στρατό, πληρώνουν εφορία και πρόστιμα κάθε λογής κλπ. Βλέπουμε ότι η εξορία τους στον σκουπιδότοπο ήταν ανάλογη με την εξορία όλων των Εβραίων της ανατολικής Ευρώπης στο γκέτο της Βαρσοβίας. Από κει οι Εβραίοι, όπως και οι σύγχρονοί τους Ρομά, οδηγήθηκα στους ναζιστικούς θαλάμους αερίων. Στην Λευκάδα, μια που δεν λειτουργούν θάλαμοι αερίων οι ρατσιστές αρκούνται στο να διώξουν οριστικά τους Ρομά από το νησί.

Εμείς αγωνιζόμαστε, και καλούμε κάθε ενεργό πολίτη που διαθέτει στοιχειώδη ηθική, να αγωνιστεί για να μην πραγματοποιηθεί αυτού του είδους η “τελική λύση” του προβλήματος που οι ίδιοι οι ρατσιστές έχουν δημιουργήσει στους Ρομά.

Ξέρουμε καλά ότι αν τελικά επικρατήσει ο ρατσισμός και ο ναζισμός στην Λευκάδα, αυτό θα κοστίσει ακριβά, όχι μόνο στους Ρομά, μα σε όλους τους Λευκαδίτες, όπως κόστισε ο ρατσισμός και ο ναζισμός στους Γερμανούς.

Δείτε το σχετικό βίντεο: http://www.youtube.com/watch?v=w2AwS9dcJ_g

Για τον ΟΑΣΕ

Ο κόσμος τους…

«Με 56 κράτη-μέλη από την Ευρώπη, την Κεντρική Ασία και την Αμερική, ο ΟΑΣΕ είναι ο μεγαλύτερος οργανισμός ασφάλειας παγκοσμίως, που προωθεί την ασφάλεια σε μια περιοχή που εκτείνεται από το Βανκούβερ ως το Βλαδιβοστόκ. Δίνει βήμα σε διαδικασίες πολιτικών διαπραγματεύσεων και λήψεως αποφάσεων στους τομείς της έγκαιρης προειδοποίησης, πρόληψης συγκρούσεων, διαχείρισης κρίσεων και μεταπολεμικής ανοικοδόμησης και θέτει σε εφαρμογή την πολιτική βούληση των κρατών μελών μέσα από το δίκτυο δράσεών του». (από την επίσημη ιστοσελίδα του ΟΑΣΕ) Δε χρειάζεται και ιδιαίτερη φαντασία για να αντιληφθεί κανείς τι κρύβεται πίσω από το όνομα «Οργανισμός για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη». Άλλωστε και η περιγραφή που δίνουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους μιλάει από μόνη της: πρόκειται για διακρατικό οργανισμό για την «ασφάλεια», όπως βέβαια την εννοούν τα παγκόσμια αφεντικά. Και αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από την ασφάλεια του συστήματος της εξουσίας, του χρήματος και της εκμετάλλευσης που οι ίδιοι πρεσβεύουν. Θύματα της ασφάλειάς τους είμαστε όλοι εμείς, οι υπήκοοι των ανεπτυγμένων χωρών αλλά και οι απόκληροι του τρίτου κόσμου. Από την 1/1/2009, η «τιμή» της προεδρίας του «ένδοξου» αυτού οργανισμού ανήκει στην ελλάδα. Στις 27 και 28 Ιουνίου, η Κέρκυρα θα φιλοξενήσει την «άτυπη» σύνοδο του ΟΑΣΕ με τις καθόλου άτυπες αποφάσεις που αυτή θα λάβει: Μετανάστευση

Το φαινόμενο της μετανάστευσης δεν είναι κάτι νέο για τις δυτικές κοινωνίες, παρόλα αυτά η αντιμετώπισή της από τα κράτη ποτέ δεν ήταν τόσο προσβλητική για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και αν κάποτε η μετανάστευση αποτελούσε κοινωνικό ζήτημα, σήμερα είναι καθαρά θέμα του ποινικού και σωφρονιστικού μηχανισμού. Τυπικό παράδειγμα αποτελεί ο πρόσφατος νόμος Μπερλουσκόνι σύμφωνα με τον οποίο τιμωρείται με πολυετή φυλάκιση όποιος παραλείψει να καταδώσει «παράνομο» μετανάστη που θα υποπέσει στην αντίληψή του. Τέτοιου είδους πρακτικές αποτελούν μέρος της κυρίαρχης πολιτικής των αφεντικών για τη μετανάστευση, εκφραστής της οποίας είναι και ο ίδιος ο ΟΑΣΕ. Στα πλαίσια αυτά, δεν αναμένουμε από τον ΟΑΣΕ τίποτε άλλο πέρα από περισσότερο έλεγχο, καταστολή, απελάσεις, περιχαράκωση και στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, μιας κοινωνίας ανθρωπόφοβης και ρατσιστικής στην οποία θα κυριαρχούν οι ρουφιάνοι και οι καταδότες. Η διαμόρφωση μιας τέτοιας κοινωνίας είναι αυτοσκοπός για τους ισχυρούς. Ο στόχος δεν είναι η «πάταξη» της μετανάστευσης γιατί απλούστατα, ο μετανάστης είναι με πολλούς τρόπους χρήσιμος στο καθεστώς: «χρησιμεύει» για τη συμπίεση των μεροκάματων, για την αύξηση της παραγωγικότητας, για τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών συστημάτων, για την άντληση δημοσίων εσόδων, για την πειθάρχηση των ντόπιων εργατών, για την ένταση της καταστολής και της επιτήρησης, την προσβολή θεμελιωδών δικαιωμάτων και γενικότερα για τη δημιουργία μιας κοινωνίας αστυνομοκρατίας. Τέλος, ως αποδιοπομπαίος τράγος για την αυξημένη ανεργία, το έγκλημα και κάθε φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας που έχει τα πραγματικά του αίτια στο κυρίαρχο οικονομικό σύστημα. Αυτό που πραγματικά επιδιώκεται είναι η «ρύθμιση» της ροής των μεταναστών. Και αυτό διότι αυτό που πραγματικά οι ισχυροί φοβούνται είναι οι κοινωνικοί τριγμοί που συνοδεύουν τη γενικευμένη παρουσία μεταναστών και που μπορούν να βλάψουν την εξουσία τους.

«Τρομοκρατία» Ο μόνιμος «μπαμπούλας» του δυτικού κόσμου την τελευταία δεκαετία, είναι ταυτόχρονα ένα από τα ζητήματα που δεν αφορούν καθόλου τις ζωές μας. Είναι πολύ χαρακτηριστική η προσπάθεια που καταβάλλουν τα αφεντικά του δυτικού κόσμου να παρουσιάσουν το ζήτημα της τρομοκρατίας ως κάτι που αφορά όλους μας, κάτι που απειλεί τη ζωή και την ασφάλεια του καθενός από εμάς και που αποτελεί κίνδυνο για το δυτικό «πολιτισμό» και τον τρόπο ζωής μας. Στην πραγματικότητα το μόνο που απειλείται από τον «αδίστακτο τρομοκράτη» είναι το αίσθημα της παντοδυναμίας της εξουσίας τους, αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι το κράτος είναι πανίσχυρο και ελέγχει τα πάντα. Αυτή η εικόνα του ισχυρού κράτους τσαλακώνεται με κάθε «τρομοκρατικό χτύπημα» και για το λόγο αυτό οι εξουσιαστές θέτουν σε ύψιστη προτεραιότητα την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων. Ακόμα και οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η φιγούρα του φονταμενταλιστή εξτρεμιστή είναι δικό τους δημιούργημα, αποτέλεσμα του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος και του δυτικού τρόπου ζωής. Το δυτικοκεντρικό σύστημα παγκόσμιας εξουσίας θέλει τις δυτικές κοινωνίες καταναλωτές των προϊόντων που παράγουν οι σύγχρονοι σκλάβοι του Τρίτου Κόσμου. Αυτή είναι η βάση της ευημερίας των δυτικών καπιταλιστικών οικονομιών, των οποίων ο ΟΑΣΕ είναι πιστός υπηρέτης. Κάτι που γίνεται φανερό όταν ο ΟΑΣΕ αναλαμβάνει την «μεταπολεμική ανοικοδόμηση» των κατεστραμμένων από πολέμους οικονομιών. Στην πραγματικότητα λειτουργεί ως μέσο οικονομικής διείσδυσης και πολιτικού ελέγχου των ηττημένων, επεκτείνοντας τα πλοκάμια των παγκόσμιων οικονομικών συμφερόντων. Ξεπούλημα δημόσιων περιουσιών για χάρη πολυεθνικών εταιριών, χορήγηση δυσβάσταχτων δανείων, εφαρμογή υπαγορευμένων πολιτικών, λεηλασία των φυσικών πόρων, συνθέτουν το σκηνικό μιας ειρήνης που είναι εξίσου ισοπεδωτική με τον πόλεμο που τα ίδια οικονομικά συμφέροντα προκάλεσαν. Πίσω στις χώρες του δυτικού κόσμου, την τελευταία δεκαετία τα κράτη προχώρησαν στη θέσπιση νομοθετημάτων που τιμωρούν ανελέητα όσους έχουν την ατυχία να χαρακτηριστούν τρομοκράτες. Πίσω από τη γενική και αόριστη έννοια της «τρομοκρατίας» μπορεί άνετα να περιληφθεί οποιαδήποτε ενέργεια αμφισβητεί έμπρακτα την κρατική εξουσία. Η έννοια της τρομοκρατίας χρησιμοποιήθηκε ως όχημα για την εκμηδένιση ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Κάμερες, παρακολουθήσεις τηλεφωνικών συνομιλιών, τρομονόμοι, ιδιώνυμα αδικήματα χρήσης κουκούλας, επιστροφή στο αδίκημα της περιύβρισης αρχής, μαζικές κατηγορίες και προφυλακίσεις αγωνιστών, συλλήψεις διαδηλωτών στο σωρό, εξοντωτικές ποινές κλπ είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη. Απώτερος στόχος των ισχυρών είναι η δημιουργία κοινωνιών της απάθειας, της υποταγής και της αδράνειας, που θα τους επιτρέπει ανενόχλητα να διαχειρίζονται τις ζωές των υπηκόων τους.

…και ο δικός μας κόσμος

Η παρούσα σύνοδος του ΟΑΣΕ διεξάγεται κάτω από το «φάντασμα» της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Η συγκυρία αυτή δίνει στους κρατούντες τη δυνατότητα να ενεργήσουν με λυμένα τα χέρια και δίχως να τηρήσουν ούτε τα προσχήματα. Μεταναστευτικό, ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες, νομοθετήματα, όλα προσφέρονται προς «ρύθμιση» με «ιερό σκοπό» την έξοδο από την κρίση. Απέναντι στη δαιμονοποίηση του μετανάστη και στην κοινωνία της ξενοφοβίας, εμείς θεωρούμε τους μετανάστες αδέρφια μας. Απέναντι στην κοινωνία της καταστολής και της μπατσοκρατίας, των τρομονόμων και της ρουφιανιάς που αυτοί μας ετοιμάζουν, εμείς προτάσσουμε την κοινωνία της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της αντιιεραρχίας, της αυτοδιαχείρισης. Απέναντι στην κυριαρχία του χρήματος, της ιδιοκτησίας και του παραλογισμού της μισθωτής σκλαβιάς, εμείς αντιπαραθέτουμε τον αντιεμπορευματικό χαρακτήρα των ανθρώπινων σχέσεων, τη φαντασία, τη δημιουργικότητα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Πρωτοβουλία αναρχικών/αντιεξουσιαστών ενάντια στη σύνοδο του ΟΑΣΕ

http://drasiapodrasi.wordpress.com/

Διήμερο της Ραδιουργίας

Τελικά το διήμερο της Ραδιουργίας θα είναι μονοήμερο και συγκεκριμένα θα πραγματοποιηθούν μόνο οι εκδηλώσεις της Παρασκευής στο χώρο της Πανεπιστημιακής σχολής Αγρινίου (και όχι στο Πάρκο που αναγράφεται στην αφίσα)

Η νέα συχνότητα της Ραδιουργίας ειναι η 88,1 FM

Σχετικα με τη Ραδιουργια

Η αρχή της Ραδιουργίας

Στις 14/02 καλέστηκε με αφίσα ανοιχτή συζήτηση από Πρωτοβουλία για την δημιουργία αυτοοργανωμένου κοινωνικού ραδιοφώνου, στον χώρο της πανεπιστημιακής σχολής του Αγρινίου. Στην συνέχεια και κάθε εβδομάδα πραγματοποιούνταν ανοιχτή συνέλευση όπου συζητιόνταν η λειτουργία, η έκφραση, η στόχευση, οι εκδηλώσεις κ.α. του αυτοοργανωμένου κοινωνικού ραδιοφώνου Ραδιουργία 87,7. Μέσω ανοιχτών συλλογικών διαδικασιών, με συγκεκριμένες αρχές και θέσεις και με μια δαιμονισμένη επιθυμία για συμμετοχή, η Ραδιουργία 87,7 FM καταλάμβανε μέρος του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος της πόλης του Αγρινίου.
Μέσα σε μερικούς μήνες η Ραδιουργία συσπείρωσε κόσμο, όπου με διάρκεια συμμετείχε στις συνελεύσεις της αλλά και στο σταθμό ως παραγωγοί εκπομπών, έβγαλε χιλιάδες αφίσες οπού κολλιόνταν στη πόλη γνωστοποιώντας τη συχνότητα και το στίγμα της, ενώ πραγματοποίησε και ένα διήμερο οικονομικής ενίσχυσης με συνδιαμόρφωση από κόσμο της diy σκηνής. Οι διαφωνίες και αντιδιαμετρικές τοποθετήσεις, σαφώς υπήρχαν, αλλά το πρώτο καιρό υπήρξε ένα κλίμα καλής θέλησης και δεν έφτασαν ποτέ σε οριακό επίπεδο.


Κριτική στις διαφωνίες της συνέλευση της Ραδιουργίας

Για το diy
Οι διαφωνίες στη συνέλευση του σταθμού έφτασαν σε οριακό επίπεδο, όταν έγινε πρόταση από κομμάτι της συνέλευσης για την διοργάνωση δεύτερου διήμερου οικονομικής ενίσχυσης του σταθμού. Σε κάποιους δεν άρεσε η ιδέα να συμμετέχουν στην εκδήλωση μουσικά σχήματα που ενισχύουν αυτοοργανωμενα εγχειρήματα (diy συγκροτήματα) αλλά εξέφρασαν πως έπρεπε να απευθυνθούμε σε οποιοδήποτε σχήμα, άκριτα, ανεξαρτήτως την πορεία του και την στάση του. Το κύριο επιχείρημά τους ήταν πως υποστηρίζοντας την εν λόγω σκηνή δημιουργούμε αποκλεισμούς. Ένα επιχείρημα χωρίς αντίκρισμα, μιας και ο αποκλεισμός δημιουργείται πρώτα από τις ίδιες τις μπάντες που παίζουν σε μαγαζιά και που αποκλείουν με την στάση τους όσους δεν έχουν να πληρώσουν είσοδο. Εξάλλου μπάντες οι οποίες αναπαράγουν και προωθούν τις διαδικασίες της εμπορευματοποίησης της τέχνης και της έκφρασης είναι ξένες ως προς τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα. Ένα εγχείρημα που συνιστάται ως αυτοοργανωμένο, οφείλει να συνδιαμορφωθεί με άλλα εγχειρήματα με τις ίδιες αρχές και θέσεις για να καταστεί και εφικτή η διάδοση της ιδέα της αυτοοργάνωσης. Αν κάποιοι δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτό, είτε λόγω εμμονής είτε λόγω ιδεολογικής σύγχυσης, τότε καλύτερα να ανατρέξουν στην καταγεγραμμένη ιστορία των αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων (diy, αντιεμπορευματικό) όχι μόνο του Αγρινίου, αλλά και ολόκληρου του ελλαδικού χώρου. Γιατί το να θες να κάνεις αυτοογρανωμένη εκδήλωση με τον Αγγελάκα, καταδεικνύει περίτρανα την διανοητική ανεπάρκεια ανάγνωσης και ερμηνείας ιδεών και στάσεων αναφορικά με την απελευθέρωση από τα δεσμά της ελεύθερης αγοράς και τη διαμεσολάβηση του χρήματος, την αντιεμπορευματοποίηση και γενικά ότι περικλείει και υποδηλώνει το παλιό σύνθημα «Να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας».

Για τα ΜΜΕ
Ένα άλλο σημείο έντονης διαφωνίας ήταν και η σχέση της Ραδιουργίας με τα καθεστωτικά ΜΜΕ (μικρά ή μεγάλα). Κάποιοι υποστήριζαν πως τα τελευταία 20 χρόνια τα ΜΜΕ έχουν γίνει πιο ελαστικά και μέσα από αυτά αφήνονται να ακουστούν και διάφορες φωνές μέσα από την κοινωνία. Δεν αντιλέγουμε σε αυτό. Αυτό σίγουρα συμβαίνει. Το θέμα είναι το πως γίνεται αλλά και το που αυτό αποσκοπεί. Αγνοούν, λοιπόν, πως αυτό αποτελεί και την νέα στάση των ΜΜΕ που επιδιώκει την αφομοίωση και την συμμόρφωση απελευθερωτικών εγχειρημάτων. Μία στάση που κάποιες φορές βρίσκει και «συνεργούς» μιας και κάποιοι «τσιμπάνε» για να αποκτήσουν το λεγόμενο «πεντάλεπτο της δημοσιότητας». Οι συλλογική μας κρίση όμως μας αναδεικνύει ότι τα ΜΜΕ, πέρα από φερέφωνα της εξουσίας και όργανα απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης, το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι το κέρδος και η προπαγάνδιση της αλφαβήτα της κυριαρχίας για τη σύνθεση της γλώσσας των κυρίαρχων ψεμάτων. (Γιατί άραγε πχ η Ελευθεροτυπία δεν έγραψε ούτε ένα μονόστηλο όταν τις 17 Γενάρη 2002 ο 25χρονος Γ. Τσικρικάς καταπλακώθηκε από τόνους χαρτιού –για να υποκύψει ένα μήνα αργότερα- όταν διόρθωνε βλάβη στα τυπογραφεία της Ελευθεροτυπίας;)

Για το «Κοινωνικό»
«Θέλουμε κοινωνικό ραδιόφωνο και όχι περιθωριακό» διατυμπάνιζαν σε κάθε συνέλευση κάποιοι. Στη συνέχεια σιγή. Κανένα επιχείρημα. Καμία τοποθέτηση. Καμιά ιδέα για το πώς θα προχωρήσει αυτό το πολυπόθητο για αυτούς κοινωνικό ραδιόφωνο. «Θέλουμε κοινωνικό!» ξαναλέγανε έτσι γενικά και αόριστα και γκρινιάζανε σα τα μικρά παιδιά. «Η κοινωνία ακόμα και το κράτος έχουν εκλεπτυστεί στις τακτικές τους, να έχουμε και εμείς ένα εκλεπτυσμένο λόγο προς τα έξω» λέγανε, δείχνοντας έτσι πως βρίσκονται εκτός κοινωνικής πραγματικότητας συγχέοντας το βίαιο κοινωνικό γίγνεσθαι με την ομαλότητα και τις συμβάσεις του μικροκοσμού τους. «Μπορούμε να φέρουμε ακόμα και το Παπανδρέου να μιλήσει ως άτομο στη Ραδιουργία» πρότειναν στην συνέχεια, δημιουργώντας ένα θέατρο όχι του παραλόγου αλλά της γελοιότητας.
Για κάποιους, και πάντα σύμφωνα με τα λεγόμενα τους στις συνελεύσεις, το «Κοινωνικό» έχει ταυτιστεί με μαγαζιά, κομματικούς αντιπροσώπους, ΜΜΕ, ΜΚΟ καταδεικνύοντας πάλι το πόσο οπισθοδρομικοί είναι.
Από την πλευρά μας θεωρούμε πως το «Κοινωνικό» κρίνεται από το είδος των παρεμβάσεων, την συνέπεια τους και τη διάρκεια τους. Και αν κάποιοι θεωρούν τον εαυτό τους αλάθητο, είναι επειδή πολύ απλά δεν έχουν καταθέσει ποτέ πολιτικό έργο (όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει).

Η στρατηγική της διάλυσης και οι φασιστικές συμπεριφορές

Την Τετάρτη 10/07 οι διαφωνίες έφτασαν σε οριακό επίπεδο και προς το τέλος της συνέλευσης έπεσε πρόταση από κάποιους για την δημιουργία 2 σταθμών, που ο ένας θα βοηθάει το άλλο. Δώσαμε ραντεβού την επόμενη Τετάρτη, μιας και αρκετός κόσμος είχε φύγει εκείνη τη στιγμή από τη συνέλευση λόγω περασμένης ώρας, για να συζητήσουμε πως μπορεί να γίνει αυτό και πως θα μοιραστούν τα μηχανήματα, τηρώντας πάντα τις συλλογικές διαδικασίες της συνέλευσης.
Την επόμενη μέρα, όμως, συνέβησαν τα εξής:
-Κάποιοι (2 άτομα από την ΑΚ ) εισέβαλαν, σαν τους κλέφτες, 7:30 το πρωί, στο χώρο που στεγάζονταν η ραδιουργία και πήραν την κεραία (δίπολο) και άλλα εξαρτήματα ισχυριζόμενοι ιδιοκτησιακό καθεστώς, λες και οι κινηματικές υποδομές ανήκουν σε κάποιους. Ξήλωσαν, με λίγα λόγια, το σταθμό.
-Έσβησαν από το υπολογιστή πρόγραμμα απαραίτητο για την λειτουργία ενός σταθμού (κάτι που δείχνει το μένος και την εκδικητικότητά τους τη στιγμή μάλιστα που μιλούσαν για αλληλοβοήθεια)
-Αλλάζουν τους κωδικούς στο μειλ και το μπλόγκ, με συνέπεια να αποκλείεται η πρόσβαση στον οποιοδήποτε.
Και όλα αυτά με το «έτσι θέλω» κάτω από κλίμα τρομοκρατίας, χωρίς να ενημερώσουν απολύτως κανέναν (ακόμα και άτομα που υποτίθεται ότι βρίσκονται στην ίδια ομαδοποίηση αγνοούσαν το συμβάν).

Τελικά το Σάββατο 13/07 στη συχνότητα της Ραδιουργίας παίζει η Κοκκινοσκουφίτσα, χωρίς να έχει αποφασιστεί τίποτα στη συνέλευση. Γράφοντας, δηλαδή, μια χούφτα άτομα στα παλιά τους τα παπούτσια, μια συνέλευση 30-40 ατόμων.
Έτσι, με μια εντελώς φασιστική διαδικασία, στη θέση της Ραδιουργίας μπήκε η Κοκκινοσκουφίτσα καταλαμβάνοντας της κατελήμενη από τη Ραδιουργία συχνότητα! Φυσικά και αυτές οι διαδικασίες έχουν εξοργίσει κόσμο (και της συνέλευσης και εκτός) και από μόνες τους θα τους οδηγήσουν συλλήβδην στην παρακμή και την απομόνωση για πολλοστή φορά. Όπως και στο παρελθόν, όπου το σκηνικό της φθοράς έχει επαναληφθεί, οπού η Κοκκινοσκουφίτσα υπήρξε με βερμπαλισμούς μόνο στα «χαρτιά», μα ποτέ στα ερτζιανά. Γιατί τέτοιες αντικοινωνικές πράξεις τραμπουκισμού και παραγωντισμού, φοβίζουν, απωθούν και διώχνουν πάντα τον κόσμο.


Όσο για την συνέλευση της Ραδιουργίας θα συνεχίσει να υφίσταται μέσα σε μια ατμόσφαιρα αλληλεγγύης, τηρώντας πάντα τις συλλογικές διαδικασίες, τις αρχές της συνδιαμόρφωσης και της αυτοοργάνωσης, αντιεμπορευματικά και αδιαμεσολάβητα, μακριά από τα κόμματα και όλους τους εντολοδόχους της εξουσίας.
Η αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση και η συντροφικότητα είναι τα όπλα μας.

Ανοιχτή Συνέλευση της Ραδιουργίας
Αγρίνιο ΔΕΥΤΕΡΑ 15/06/09

Η συνέλευση θα εξακολουθήσει να βρίσκεται κάθε Τετάρτη ώρα 20:00 στο χώρο της Πανεπιστημιακής σχολής Αγρινίου (1ος όροφος)
ΥΓ: το νέο μειλ της ραδιουργίας είναι το radiourgia@yahoo.gr

Εκδήλωση Αλληλεγγύης στο Αργοστόλι

Παραθέτουμε την αφίσα της εκδηλωσης αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης απο την Κατάληψη νηπιαγωγίου στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς.

ΑΠΟΧΗ

Δημοσιεύουμε παλιότερο κείμενο του Παροξυσμού σχετικά με το ΛΑ.Ο.Σ γιατί μερικοί ακόμη δεν έχουν πεισθεί ότι το εν λόγω κόμμα αποτελεί μια (καμουφλαρισμένη) φωλιά γεμάτη φασίστες.

Τι είναι το ΛΑ.Ο.Σ;

Η προσπάθεια του αρχηγού του ΛΑ.Ο.Σ να πείσει ότι το κόμμα του είναι απλώς «δημοκρατικό» και ότι δεν έχει σχέση με ακραίες δεξιές ή εθνικιστικές – φασιστικές φωνές πέφτει στο κενό. Και για αυτό φροντίζουν οι ίδιοι οι σύμμαχοί του:

►Στην Α' Αθηνών εκλέγεται ο δικηγόρος Θάνος Πλεύρης, με μεγάλη διαφορά από τα προβεβλημένα στελέχη του κόμματος. Η επιτυχία αυτή οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι πρόκειται για τον γιο του Κώστα Πλεύρη, εμβληματικής φιγούρας της ελληνικής ακροδεξιάς, ιδρυτή του φιλοφασιστικού κόμματος «4η Αυγούστου» και γραμματέα επί χούντας του πραξικοπηματία Ιωάννη Λαδά. Σε πρόσφατο βιβλίο του ο Πλεύρης υμνεί τον Χίτλερ, επαναλαμβάνοντας όλα τα αντισημιτικά στερεότυπα του ναζισμού.Η τοποθέτηση του γιου στο ψηφοδέλτιο έγινε όταν αποφασίστηκε να περάσει στο παρασκήνιο ο πατέρας Πλεύρης, ο οποίος υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του ΛΑΟΣ.

►Στη Β' Αθηνών εκλέγεται ο Αδωνις Γεωργιάδης, εκπρόσωπος του κόμματος και γνωστός εκδότης και τηλεπαρουσιαστής βιβλίων. Εμφανίζεται ως μαθητής του πατέρα Πλεύρη και στενός φίλος του γιου. Προπαγάνδιζε επί μέρες το φιλοχιτλερικό βιβλίο του Κώστα Πλεύρη, χωρίς να δείχνει το εξώφυλλό του και καλούσε τους τηλεθεατές να τηλεφωνήσουν για να μάθουν το «φοβερό» περιεχόμενό του. Στις ίδιες εκπομπές προβάλλει και άλλα βιβλία χουντικών (όπως του Γεωργίου Γεωργαλά) ως «πολύ σημαντικά». Ο Γεωργιάδης κατέθεσε πρόσφατα σε μήνυση του Κώστα Πλεύρη κατά εκπροσώπων της εβραϊκής κοινότητας και υποστηρίζει ότι το φιλοχιτλερικό αυτό βιβλίο «δεν μιλά πουθενά για τους Εβραίους γενικά» και ότι οι διαμαρτυρόμενοι Εβραίοι «τον συκοφαντούν».

►Στο υπόλοιπο Αττικής εκλέγεται ο Μάκης Βορίδης, που μέχρι πριν από δυο χρόνια ήταν επικεφαλής της οργάνωσης «Ελληνικό Μέτωπο», το οποίο εκπροσωπούσε τον Λεπέν στην Ελλάδα και είχε κύριο στόχο του τους μετανάστες. Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να εκπροσωπηθεί το ακροδεξιό ρεύμα στη Βουλή (ανάμεσά τους και μια συνεργασία με τον Κώστα Πλεύρη), η οργάνωση αυτοδιαλύθηκε και δέκα στελέχη της που επέλεξε ο Βορίδης προσχώρησαν στις 22/10/05 στην Κεντρική Επιτροπή του ΛΑ.ΟΣ. Ο ίδιος ο Βορίδης, εκτός από τις προσωπικές του σχέσεις με τον Λεπέν, έχει πλούσιο ακροδεξιό βιογραφικό. Υπήρξε πρόεδρος της νεολαίας της ΕΠΕΝ (δηλαδή του κόμματος που ίδρυσε το 1984 ο ίδιος ο δικτάτορας Παπαδόπουλος από τη φυλακή) ενώ στις 15/3/85 διαγράφτηκε για «φασιστική δράση» από το σύλλογο φοιτητών της Νομικής Αθηνών. Στη γενική συνέλευση όπου αποφασίστηκε η διαγραφή συμφώνησαν όλες οι φοιτητικές παρατάξεις, συμπεριλαμβανόμενης της ΔΑΠ. Ένα χρόνο αργότερα (22/4/86) καταγράφεται αιματηρή επιδρομή ΕΠΕΝιτών οπλισμένων με στιλέτα και λοστούς στη Νομική, με επικεφαλής τον Μάκη Βορίδη. Όσο για το «Ελληνικό Μέτωπο» που ιδρύθηκε από τον Βορίδη στις 9/4/94, συγκροτήθηκε από όλες τις φιλοχουντικές και ακροδεξιές ομάδες (ΕΝΕΚ, ΕΠΕΝ, «Ελληνικής Δύναμη», κ.λπ.).

►Στην ίδια ομάδα των οπαδών του Λεπέν που προσχώρησαν στο ΛΑΟΣ το 2005 ανήκει και ο Χρήστος Χαρίτος. Υπήρξε εκδότης της εφημερίδας του λεπενικού «Ελληνικού Μετώπου», συνεργάτης του εθνικιστικού περιοδικού «Patria» και δραστηριοποιείται στην παρααθλητική οργάνωση ΠΕΦΟ (Πανελλήνια Ενωση Φιλάθλων Ολυμπιακού), στην οποία ηγείται ο γνωστός συγγραφέας φιλοβασιλικών και αντισημιτικών βιβλίων Κώστας Μπαρμπής. Ο Χαρίτος στο περιοδικό «Patria» ομολογεί: «Για τους εθνικιστές οποιαδήποτε απόχρωσης ή πτέρυγας το σημαντικότερο γεγονός της εκλογικής αναμέτρησης δεν μπορεί παρά να είναι η είσοδος του ΛΑΟΣ στη βουλή.» (Το εξώφυλλο του τεύχους Οκτωβρίου 07 το κοσμεί ολοσέλιδο πορτρέτο του Ι. Μεταξά)

►Ανταγωνιστής στον τομέα του τηλεπλασιέ βιβλίων αλλά και ομοϊδεάτης του Γεωργιάδη είναι ο Κυριάκος Βελόπουλος που εκλέγεται στη Β' Θεσσαλονίκης. Διαθέτει κι αυτός δικό του περιοδικό («Ελληνόραμα») και δική του οργάνωση («Δίαυλος Ελλήνων»), ενώ προβάλλει κάθε λογής «εθνωφελείς» συνωμοτικές θεωρίες. Πριν καταλήξει στο ΛΑΟΣ και τον Καρατζαφέρη ανταγωνίστηκε και με τον τρίτο τηλεπλασιέ (Δημοσθένη Λιακόπουλο) για μια θέση στην καρδιά του προέδρου Καρατζαφέρη. Το 2002 διέλυσε ένα επιστημονικό συνέδριο για να υπερασπιστεί τον ανδρισμό του βασιλιά Φίλιππου και προκάλεσε επέμβαση «αγανακτισμένων πολιτών» στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη, επειδή διαφωνούσε με κάποια εκθέματα.

*******

Κάποτε

Κάποτε
σφύριζα και περπατούσα ανέμελα
νομίζοντας δικούς μου
τους μεγάλους δρόμους

Έκλαιγα βέβαια κιόλας,
Όμως για ασήμαντες αιτίες,

Κι είχα μητέρα διαρκώς παρούσα
που έκρυβε το κακό:

Σφούγγισε τα δάκριά σου,
Και πήγαινε να παίξεις
Έχεις καιρό για κλάματα,
Μου έλεγε στοχαστικά
μα δεν την καταλάβαινα…


(Καλύτερα να μίλαγε ξεκάθαρα)


Νωρίς πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά:

Σιδερένια γροθιά κάτω
από τρυφερά σαγόνια

Ο κόσμος!

Λευκάδα: έξω οι νταβατζήδες από τις παραλίες

Το παρακάτω κείμενο μας το έστειλαν οι σύντροφοι από την Λευκάδα και αφορά τις παραλίες του νησιού και ειδικότερα την παραλία Πευκούλια. Μιας παραλίας απίστευτης φυσικής ομορφιάς, που τα τελευταία χρόνια, στα πλαίσια ιδιωτικών συμφερόντων, έχει χάσει ακόμα το όνομά της, μιας και πολλοί την προσδιορίζουν με το όνομα του καταπατητή της...

Παραθέτουμε ολόκληρο το κείμενο των συντρόφων:

Λευκάδα: έξω οι νταβατζήδες από τις παραλίες

Οι επιθέσεις του κράτους και των αφεντικών προς τους αυτοδιαχειριζομενους χώρους, τις καταλήψεις και γενικά σε κάθε ελεύθερο χώρο δεν περιορίζονται μόνο στις μεγάλες πόλεις αλλά εξαπλώνονται σε κάθε γωνιά του τόπου αυτού στον οποίο ζούμε. Εξαπλώνονται σε κάθε γωνιά όπου οι άνθρωποι καταφεύγουν ώστε να αισθανθούν επιτέλους κάπως ελεύθεροι, χωρίς να διαμεσολαβούν ανάμεσα τους τα χρήματα, οι συμφεροντολογικές σχέσεις, οι προκαταλήψεις, οι προκαθορισμένες συμπεριφορές και όλα τα συναφή στοιχειά που διέπουν ένα μέρος των ανθρώπων της κοινωνίας αυτής.Από τα πάρκα της Ζωοδόχου Πηγής κ Ναυαρινου και Κύπρου κ Πατησίων τα οποία βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας και όλες τις καταλήψεις που υπάρχουν και που συνεχώς ξεφυτρώνουν στον ελλαδικό χώρο, μέχρι και την παραλία ενός απομακρυσμένου νησιού, η επίθεση τους έχει τα ίδια χαρακτηριστικά: καταστολή-ανάπτυξη-κέρδος.

Καταστολή των δράσεων και των κινήσεων μας, της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης μας, της συλλογικοτητας, της αλληλεγγύης, των αληθινών ανθρώπινων σχέσεων.

Ανάπτυξη του τσιμέντου, της μίζας, της εργολαβίας, της ρουφιανιάς, της αρπαχτής, του τραμπουκισμου, του τρόμου.

Κέρδος: τα χρήματα, η αποστείρωση, η ομοιομορφία, η εκμετάλλευση, η αποξένωση, ο περιορισμός, οι προβλεπόμενες και προκαθορισμένες συμπεριφορές, ο κοινωνικός έλεγχος, η καταστροφή της ζωής μας.

Και η μανία τους προς τους χώρους αυτούς δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς δεν είναι τυχαίο ότι οι χώροι αυτοί (καταλήψεις, αυτοδιαχειριζομενοι χώροι, ελεύθεροι χώροι)χρησιμοποιούνται είτε ως ορμητήρια, είτε ως καταφύγια στους κοινωνικούς αγώνες και (ειδικά) σε περιόδους κοινωνικών εκρήξεων. Για αυτό και αποτελούν έναν από τους σταθερούς στόχους τους. Γιατί γνωρίζουν ότι κάθε κατάληψη, κάθε πάρκο και πλατεία, κάθε αυτοοργανωμένος και αυτοδιαχειριζομενος χώρος, κάθε χώρος που καλύπτεται από άσυλο, είναι η εν δυνάμει απειλή της αρρωστημενης ησυχίας τους, της ευημερίας τους, της επιφανειακής ηρεμίας που προσπαθούν να δημιουργήσουν και να κρατήσουν στα πλαίσια της κανονικότητας και της πειθαρχίας.

Το νησί της Λευκάδας

Τα τελευταία χρονιά στο όνομα της "ανάπτυξης" του νησιού οι λεηλασίες των παραλιακών (κυρίως) χώρων γίνονται απροκάλυπτα και με ξέφρενους ρυθμούς.Ξενοδοχεία, ταβέρνες, καφετερίες χτίζονται πάνω στο κύμα μαντρώνοντας τις παραλίες και την πρόσβαση σε αυτές με τα μαντρόσκυλα να έχουν υιοθετήσει ένα ύφος το ότι σου κάνουν και χάρη που σε αφήνουν να περάσεις και να πας στις "παραλίες τους".

Οι εργολάβοι της φιλοξενίας, αποσκοπώντας στον οργανωμένο τουρισμό των αποχαυνωμένων τουριστών, οι οποίοι έρχονται να κάνουν τις μίζερες διακοπές τους κουβαλώντας μαζί τους τα κόμπλεξ και την καταπίεση που τους αφήνει η μεγαλούπολη, δεν αποδέχονται άλλους τουρίστες εκτός από την συγκεκριμένη κατηγορία η οποία καταναλώνει και αφήνει κέρδη στους ''επαγγελματίες υποδοχείς της''.Όλοι οι άλλοι που επιθυμούν να κάνουν διακοπές χωρίς απαραίτητα να πληρώσουν τους νταβατζηδες της φιλοξενίας θεωρούνται ''τζαμπατζήδες'' και ''άπλυτοι''.Έτσι, συνεχίζουν την καταστροφική ''ανάπτυξη'' τους καταπατώντας και λεηλατώντας κάθε τι όμορφο, κάθε τι που δεν έχουν τα κοτσια να χαρούν σαν άνθρωποι και βγάζουν εκεί όλο το μίσος τους νομίζοντας ότι ''κατακτώντας'' και απομυζώντας κέρδη θα νιώσουν καλύτερα.Δήμαρχοι, νομάρχες, δημοτικοί/νομαρχιακοί σύμβουλοι, πολιτικοί μηχανικοί και λοιποί αετονύχιδες παίρνουν εργολαβία αυτά που ανήκουν σε όλους μας.

Το παράδειγμα της παραλίας Πευκούλια (που άτυπα έχει μετανομαστεί σε "Βαγγέλης")

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της παραλίας Πευκούλια του Αγίου Νικήτα οπού ο τραμπούκος καταπατητής (μέλος του δημοτικού συμβουλίου) έχει οικειοποιηθεί μια τεράστια έκταση η οποία βρίσκεται λίγα μόλις μέτρα από τη θάλασσα, χτίζοντας εκεί τουριστικές εγκαταστάσεις. Φυσικά, τίποτα πριν λίγα χρόνια δεν του άνηκε (όπως ποτέ δεν θα του ανήκει) και ότι ''απέκτησε'' το απέκτησε με τις γνωστές τακτικές του τραμπουκισμού (καταπάτηση/λάδωμα/γλείψιμο/απειλές/νταβατζηλήκια κτλ).Εκτός των άλλων, έχει περάσει στην κυριότητα του και τις δυο εισόδους που οδηγούν στην παραλία, με αποτέλεσμα για να πας στην παραλία πρέπει πρώτα να περάσεις από το αδιάκριτο βλέμμα του κάνοντας σου και χάρη που σου επιτρέπει να περάσεις μέσα από την ''ιδιοκτησία'' του. Οι δε πέντε-έξι ελληνικές σημαίες που έχει βάλει πάνω στην μάντρα σου υπενθυμίζουν ότι ''εδώ είναι Ελλάδα'' και δεν έχουν χώρο οι ''άπλυτοι'', όπως συνηθίζει να αποκαλεί τους παραθεριστές οι οποίοι δεν έχουν διάθεση να πληρώσουν δραχμή για τις υπηρεσίες του νταβατζή αυτού της παραλίας.Δηλαδή, ο τραμπούκος αυτός, εκτός του ότι έχει καταπατήσει ένα μεγάλο μέρος της παραλίας, παριστάνει και το μπάτσο/τροχονόμο της κρίνοντας ποιος είναι κατάλληλος και ποιοςόχι να πάει σε αυτή και εκτός αυτών παραδίδει και μαθήματα πατριωτισμού.


Η παραλία αυτή όμως έχει και άλλη βαρύτητα, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες εκατοντάδες κόσμος τα καλοκαιριά κάνει ελεύθερο κάμπινγκ εκεί δίνοντας το δικό του χρώμα στην παραλία, αλλά και στην έννοια των «διακοπών» γενικότερα, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να πληρώσει δωμάτια και λοιπά τουριστικά έξοδα. Και αυτό φυσικά δεν αρέσει ούτε στον τραμπούκο, ούτε στην παρέα του οι οποίοι προσπαθούν να αποτρέψουν και να ποινικοποιήσουν το δικαίωμα στο ελεύθερο κάμπινγκ, είτε φωνάζοντας τους μπατσους (με το αζημίωτο φυσικά) για να μαζέψουν τους κατασκηνωτές, είτε τρομοκρατώντας τον κόσμο με απειλές και χειροδικίες, είτε μεταφέροντας σκουπίδια στην παραλία για να πουν μετά ότι οι κατασκηνωτές βρωμίζουν την παραλία και ότι είναι ''άπλυτοι''.Έτσι, αυτό που ''σκέφτονται'' τώρα οι αετονύχιδες είναι να ανοίξουν άλλο δρόμο που να οδηγεί στην παραλία (αφού οι άλλοι δυο ιδιωτικοποιηθήκαν από το λαμόγιο) ο οποίος μάλιστα θα τη διασχίζει σε όλο το μήκος της, ουσιαστικά καταστρέφοντας την όπως καταστρέψανε και αρκετές άλλες...

Η παρουσία μας το καλοκαίρι εκεί μπορεί να μην αποτελεί από μόνη της τη λύση σε πιθανή καταστροφή της παραλίας (καθώς οι τέτοιου είδους "εργασίες ανάπτυξης'' γίνονται στα μουλωχτά το χειμώνα), όμως όσο είμαστε εκεί και οικειοποιούμαστε την παραλία σίγουρα πιο δύσκολα θα βάλουνε χέρι.

Η πρόταση είναι να γίνει ένα κάλεσμα το καλοκαίρι από τους κατασκηνωτές και όσους άλλους ενδιαφέρονται για την παραλία με σκοπό τη συνέχιση του ελεύθερου κάμπινγκ κ την αποτροπή της περαιτέρω καταστροφής και καταπάτησης της παραλίας.Είμαστε όλοι προσκεκλημένοι για ελεύθερο κάμπινγκ για ένα ακόμη καλοκαίρι.

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΧΩΡΟΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ.

Σύντροφοι από Λευκάδα.

Οι αυτόχειρες

Οι αυτόχειρες πάντα με συγκλόνιζαν. Στέκω με σεβασμό και αμηχανία μπροστά στη φυγή τους. Αδυνατώ να κατανοήσω τη πράξη τους. Νοιώθω μια νοσηρή περιέργεια για τις τελευταίες σκέψεις τους, τα μικρά και τα μεγάλα που τους απασχολούν πριν περάσουν στην άλλη πλευρά. Επιχειρώ να αφουγκραστώ τη λύπη και την απόγνωσή τους, την ήρεμη απελπισία τους. Επιχειρώ να ακολουθήσω ανάποδα τη διαδρομή τους: από το τέλος στην αιτία.
Πάντα κάτι μου διαφεύγει.

Οι αυτόχειρες πάντα με φόβιζαν. Με τρομάζει αυτό το βήμα να βρεθούν στο απέκεινα, να στρέψουν τα νώτα τους στη ζωή, να ακυρώσουν ότι εμείς θεωρούμε μεγαλείο της αλλά γι΄αυτούς αποδείχτηκε μνημειώδες σφάλμα. Καταργούν την ύπαρξή τους τόσο απλά όσο εμείς την αντέχουμε. Παλεύουνε για να βγουν κάτι που σ΄ εμάς μοιάζει απανεμιά.
Κάτι προφανώς μου διαφεύγει.

Οι αυτόχειρες πάντα με θύμωναν. Με εκμηδενίζει η δύναμή τους, το θάρρος -αυτό που φαίνεται θάρρος-, η γενναιότητα και η απουσία φόβου για κει που ταξιδεύουν. Αναρωτιέμαι ποιος εφιάλτης να τους στοιχειώνει. Πόσα λίγα πράγματα τους κρατούσαν στη ζωή και πάνε έτσι θαρραλέα στο άγνωστο.
Κάτι βεβαίως μου διαφεύγει.

Οι αυτόχειρες πάντα με αναστάτωναν. Ποιους δυσανάγνωστους ουρανούς κοίταζαν; Πόσο μαύρη ήταν η νύχτα τους; Πόσο τυραννική η μέρα τους; Πόσο ταραγμένος ο ύπνος τους; Πόσο ανυπεράσπιστα τα συναισθήματά τους; Πόσο καιρό ακόνιζαν τα όπλα της ευαισθησίας τους; Τι πάστα άνθρωποι είναι τέλος πάντων; Ατσάλινοι ή γυάλινοι;

Κάτι από αυτούς μου διαφεύγει.

Οι αυτόχειρες πάντα με γέμιζαν ενοχές. Σαν να φταίμε όλοι μας που δεν τους χωρέσαμε. Έχει κάτι περιφρονητικό η πράξη τους. Έγνοιες, βιοτικές συνθήκες, όνειρα και συμβιβασμοί. Κι όμως αυτοί ξεχωρίζουν: η θλίψη τους μεγαλύτερη από τη χαρά τους. Αναλαμβάνουν να κλείσουν λογαριασμούς αυτοί μόνοι σ΄ έναν κόσμο που πάντα κλέβει στο δούναι και λαβείν . Κάτι μου διαφεύγει.

Οι αυτόχειρες πάντα με συγκλόνιζαν. Γνωστοί και άγνωστοι, όλοι φεύγουν μ΄ένα παράπονο που δεν το άκουσε κανείς, με λυγμούς που δεν παρηγόρησε κανείς. Οργιάζουν τόσο ήσυχα πίσω από τις λέξεις που διαλέγουν να πουν αντίο. Πότε ένα ευχαριστώ ,πότε ένα κατηγορώ, σπανίως τίποτα. Πάντα όργια από άλλες διαδρομές και για άλλες αιτίες πάντα. Όλοι κρυφοί συνομιλητές μιας άλλης ζωής, της ζωής που δεν βίωσαν. Άραγε υπήρχε πάντοτε αυτή η παρόρμηση; Πως χτίστηκε μέσα τους; Ποιες πληγές μάτωναν τη φιλήσυχη ή άγρια καθημερινότητά τους; Πότε αποφασίζουν να διασχίσουν τα σύνορα του ανείπωτου;

Στέκω πάντα με σεβασμό μπροστά στους αυτόχειρες . Μου είναι άγνωστοι και γίνονται οικείοι καθώς ανοίγουν τη πόρτα και βγαίνουν από τη ζωή σαν να είναι κάπου αλλού ο απώτερος σκοπός τους. Νικημένοι ή νικητές; Μυστήριο. Ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα γραφτεί ένα ωραίο κείμενο χωρίς ίχνος αλήθειας που ίσως αυτό να δώσει τη λύση του αινίγματος.

Παλιά Λαχαναγορά Αγρινίου

(Αρχίζει η ανάπλαση της παλιας λαχαναγοράς αγρινίου, κάτι που δεν μπορεί να αποφευχθει μιας και η κοινωνική συναίνεση εύκολα αποσπάται για τέτοια θέματα.

Σε λίγο όμως, όλοι θα περπατάμε πιο γρήγορα, σε μια πόλη ξένη.

Παρακάτω, παραθέτουμε κείμενο για την παλια λαχαναγορα απο παλιοτερο τευχος του εντύπου.)

Ένα κτίριο μιλάει

Είμαι η παλαιά λαχαναγορά και σας χαιρετώ. Γεννήθηκα – χτίστηκα- για να είμαι ακριβής το 1936 και από τότε είμαι μόνιμη κάτοικος Αγρινίου…Έχω ζήσει πολλά. Ευτυχώς μέχρι τώρα έχω ζήσει και πολλά χρόνια. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται... Και επειδή η καιροί είναι χαλεποί και αύριο- μακριά από εμάς – μπορεί να μη ζω.. και για να ακριβολογήσω και πάλι ...μπορεί να έχω γκρεμιστεί …ή να με έχουν γκρεμίσει... θα ήθελα να πω την ιστορία μου.
Γενικά στη ζωή μου έχω περάσει από πολλές φάσεις... Ξέρεις τώρα… Και εμείς τα κτήρια αποκτάμε ζωή μέσα από τη ζωή αυτών που μας κατοικούν ή που μας χρησιμοποιούν... Γιατί ως γνωστό, τα ντουβάρια από μόνα τους δεν έχουν καμία απολύτως αξία.
Πέρασα από πολλές φάσεις λοιπόν. Η πρώτη μου φάση ήταν όταν με χτίζανε ... Πότε δε ξέχασα την κραυγή από τον χτίστη που έπεσε από την στέγη μου. Ποτέ δε θα ξεχάσω τον πόνο που ένοιωσε και ένοιωσα και εγώ. Από τότε και μέχρι που πέθανε περπατούσε στραβά...
Μετά, και αφού ήμουν έτοιμη, για πολλά χρόνια αποτέλεσα χώρο στέγασης των εμπορικών δραστηριοτήτων των ψαράδων και των μανάβηδων. Αυτό έγινε μέχρι το 90 περίπου. Και για να σας πω την αλήθεια, αυτή ήταν και η καλύτερη περίοδο της ζωής μου.
Καταρχήν δε ξεχάσω ποτέ τις μυρωδιές. Λένε πως τα ψάρια μυρίζουν άσχημα... Λάθος. Αν εντοπίσει κάποιος τη θάλασσα και το αλάτι στη μυρωδιά τους θα καταλάβει... Και τα πορτοκάλια, τα λεμόνια, τα μανταρίνια... Δυνατές μυρωδιές ... Μυρωδιές που τώρα σπάνια τις συναντάς .. Ξεφλούδιζες ένα μανταρίνι και μοσχοβόλαγε ο τόπος… Σταφύλια, καρπούζια, πεπόνια, κεράσια… Άλλο πράγμα.

Αλλά και οι συμπεριφορές των ανθρώπων ήταν πολύ διαφορετικές από τις σημερινές .Σήμερα, δεν ξέρω, οι άνθρωποι είναι γυαλισμένοι, ψυχροί και αγέρωχοι. Τότε ήταν αλλιώς. Πιο έξω καρδιά; Ποιο χαρούμενοι; Μήπως ήταν απλά περισσότερο ο εαυτός τους; Ωστόσο τα προβλήματα ήταν πολλά αλλά τους έβλεπες χαιρόντουσαν με τα απλά, τα καθημερινά. Το αεράκι που φυσάει, η μυρωδιά του χώματος μετά τη βροχή, η ζωντανή γεύση από ένα καλογινωμένο φρούτο και άλλα τέτοια που θεωρούνται και καλά ποιητικά..… Και οι σχέσεις ήταν διαφορετικές.. Είχαν πολύ ένταση και αλήθεια. Ο κυρ Νίκος ο Χοντρός δε δίστασε να μείνει ολοτσιτσιδος σε καμιά 10αριά ανθρώπους μόνο και μόνο για να ζυγιστεί στη πλάστιγγα, να αποδείξει ότι ήταν ένα κιλό ελαφρύτερος για να κερδίσει ένα στοίχημα της πλάκας. Δεν το κέρδισε όμως. «Τσάμπα το στριπτίζ μωρέ Νικόλα» του είπαν μετά τα φιλαράκια του . Ενώ ο κυρ Τάσος έσπασε ένα-ένα όλα τα καρπούζια του για να ξεπλύνει την υποτιθέμενη προσβολή όταν του παραπονέθηκαν ότι είχε δώσει άγουρα καρπούζια. Αυτό ήταν έκφραση! Ως λαχαναγορά τότε δεν αποτελούσα σημείο μιας απλής εμπορικής συνδιαλλαγής. Αποτελούσα ένα από τα σημαντικότερα σημεία αναφοράς της πόλης … Όλη οι παλιοί αγρινιώτες εργάτες και αγρότες είχαν περάσει από μένα. Κάθε μαγαζάκι είχε και απέξω και μερικά τελάρα ή στην καλύτερη κανα κουτσό τραπεζάκι για να κάθονται για παρέα οι φίλοι και οι οχτροί. Αλλά και οι τσαμπουκάδες ήταν και πιο έντονοι τότε. Πολύ πιο έντονοι. Αλλά τι να κάνουμε , έτσι είναι η ζωή. Εξάλλου καλύτερα τσαμπουκάς παρά υποκρισία και μορφωμένες ρουφιανιές . Βέβαια και τότε υπήρχαν μπάτσοι και χαφιέδες όμως ούτε και τότε ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί.

Λίγο πριν το 90 και μετά τα πράγματα τα είδα να αλλάζουν. Ήρθαν και τα πολυκαταστήματα. Το κέντρο του Αγρινίου άρχισε να γίνεται ασφυκτικό. Τα κτίρια όλα ήταν ανήσυχα. Όταν συζητούσαμε μεταξύ μας όλο στη καταστροφή πήγαινε ο νους μας. Κάτι θα άλλαζε αλλά τι ακριβώς θα ήταν αυτό δε ξέραμε… Μάθαμε αργότερα το όνομά του: Ανάπλαση.

Το 90 έπαψα να είμαι λαχαναγορά και μετονομάστηκα σε ¨παλιά λαχαναγορά¨. Είπαν πως ένα τέτοιο κτίριο με τέτοια δραστηριότητα δεν μπορούσε να παραμείνει ενεργό στο κέντρο του Αγρινίου. Οι αθηναϊκές καταβολές θα ήταν αναπόφευκτες και η πόλη μου θα έπρεπε να φωταγωγηθεί. Τότε έπεσα σε κατάθλιψη και ακολούθησε μία απελπιστική περίοδος. Τα παλιά σπίτια που ήμασταν φίλοι και μιλούσαμε, ξαφνικά εξαφανίστηκαν. Στη θέση τους ξεφύτρωσαν μοντέρνες πολυκατοικίες. Οι σχέσεις μου με αυτές ήταν μόνο εχθρικές. Όπως επίσης και με τα σουπερ μαρκετ, τα κλαμπ, τα σχολεία, το Δημαρχείο και άλλα πολλά κτήρια. Γιατί οι άνθρωποι δεν ορίζουν αυτά τα κτίρια όπως θα έπρεπε, αλλά τα κτίρια αυτά είναι που ορίζουν τους ανθρώπους. Γιατί είπαμε ότι οι άνθρωποι είναι που πρέπει να δίνουν ζωή στα κτίρια. Για εκείνη την περίοδο λοιπόν μόνο σκοτεινές ιστορίες έχω να διηγηθώ… Ιστορίες και αστικούς μύθους που αραχνιάζουν πάντα κάθε είδους εγκαταλελειμμένα κτίρια: Σκυφτοί άνθρωποι, κατεστραμμένες ψυχές, πνεύματα και στοιχειά, ηρωίνη. Άστα να πάνε…

Και εκεί που νόμιζα κάπου το 98 πως όλα τελείωσαν και ευχόμουν να’ ρθει καμιά μπουλντόζα μπας και πάρει τέλος αυτή η παλιοκατάσταση, σκάνε κάτι τύποι ψιλοφρικιά και έτσι και μέσα σε λίγες μέρες χωρίς να πάρω γραμμή γέμισα με μουσικές και ανθρώπους ωραίους με περίεργα κουρέματα, ζωγραφιστά μπλουζάκια και παντελόνια, μποτάκια και παραμάνες αλλά κυρίως γέμισα με ιδέες και σκέψεις που δεν περιστρέφονταν γύρω από καβάτζες και λεφτά. Και αυτό μου άρεσε. Τους τύπους δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ πριν . Έμαθα όμως για αυτούς: ήταν πανκ και αναρχικοί και προέρχονταν από ένα σπίτι που το είχαν βαπτίσει « Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου» . Μετά από αυτό κάθε λίγο και λιγάκι έρχονταν αυτοί οι τύποι και όχι μόνο αυτοί αλλά και πολύ άλλοι, με στόλιζαν με πανό, με ζωγράφιζαν με σπρέι, με γέμιζαν με μουσική, κουβέντες και εικόνες. Μετά ήρθαν άλλοι με νέες ιδέες, άλλη ομιλία, άλλη μουσική, άλλες εικόνες. Και τελικά μπορώ να πω ότι ως ένα σημαντικό σημείο κατάφεραν το σκοπό τους: έγινα σημείο αναφοράς πάλι στη πόλη η τοπική κοινωνία ξανάνοιωσε την παρουσία μου… Πολύ όμως είχα στραβώσει όταν κάποιοι τύποι προερχόμενοι από ένα άλλο κτήριο που δεν πολύ γουστάρω, τη Πανεπιστημιακή Σχολή, ήρθαν και έκαναν συναυλία με είσοδο. Και μαζί με εμένα είχαν στραβώσει και άλλοι πολλοί.. Mα δεν καταλαβαίνω! Τόσες δεκαετίες μπαινοβγαίνει οποίος θέλει και όποτε θέλει και ήρθαν κάποιοι έξυπνοι να βγάλουν λεφτά από μένα. Ευτυχώς δε ξανάγινε...

Τα χρόνια πέρασαν, τα κτίρια άλλαξαν, άλλαξα και εγώ. Αν και πια δεν είμαι το σημείο αναφοράς που ήμουν, δεν ξεχάστηκα. Συνεχίζω να υπάρχω και είμαι χαρούμενη γιατί δίπλα από μένα, στο παλιό στάδιο της ΓΕΑ, έγινε μία πλατεία, μαύρο χάλι. Ή μάλλον άσπρο χάλι. Μία κάτασπρη μαρμαρένια πλατειά με μπετό και όλο ψύχρα, είναι τώρα ο νέος μου συγκάτοικος. Όχι δεν τρελάθηκα. Μπορεί η δεσποινίς πλατεία να μη μου αρέσει, άλλα μου αρέσει όλος ο κόσμος που σκάει εκεί. Πιτσιρικάδες με σκέιτ κάνουν φιγούρες όλη μέρα και το βράδυ γκαφιτάδες καταθέτουν την τέχνη τους. Από άσπρη η πλατεία έχει γίνει πολύχρωμος καμβάς ανεμελιάς. Μιας ανεμελιάς όχι αφασίας, μα ανεμελιά με τσαμπουκά. Και αυτό φάνηκε στη εκδήλωση που έκάναν κάποιοι από τους θαμώνες της πλατείας, που χωρίς καμία άδεια στήσανε τα όργανα και χωρίς να τους ενοχλήσει κανείς έκαναν αυτό που θέλανε.
Και φυσικά-τι παράληψη!- το πανό που πάντα κοσμεί το παράπλευρο τοίχωμα μου.

Εντάξει όπως και να το κάνουμε καλά είναι και τώρα… Αλλά μου λείπουν και οι παλιές καταστάσεις. Από τον κυρ Νικόλα το Χοντρό μέχρι και άλλους που ενώ ήταν ανέμελοι και δυναμικοί, ξαφνικά έφυγαν και άλλαξαν. Βέβαια ο κυρ Νικόλας έμεινε μέχρι τέλους ρεμάλι και μάγκας. Aλλά οι άλλοι; Γιατί ρε παιδιά τέτοια αλλαγή; Σε ένα κόσμο ετοιμόρροπο, δεν υπάρχουν καβάτζες. Γιατί να τα παραδώσετε τα όπλα; Κάτι ξέρω εγώ που τα λέω. Παρατηρώ και αν και ποτέ δεν επεμβαίνω, ξέρω, έχω δει, έχω μάθει. Επικοινωνώ με όλα τα κτίρια και καταλαβαίνω. Καταστολή δεν είναι ο μπάτσος μόνο... Καταστολή είναι και οι ψεύτικες αναπνοές, ο ψεύτικος βηματισμός, η ψεύτικη ζωή.
Και τελικά, όλοι αυτοί που έμειναν για πάντα νέοι, κοροΐδα ήτανε;

Όταν ο καπνός της μάχης διαλύεται, πολλά πράγματα εμφανίζονται αλλαγμένα.Μία εποχή έχει περάσει.Ας μην μας ρωτάτε τώρα, τι αξία είχαν τα όπλα μας: έχουν κάτσει στο λαιμό του συστήματος των κυρίαρχων ψεμάτων.

Το αθώο του ύφος δεν θα επιστρέψει πια.

Αντι προλογου

«Η ανία γεννάει την βία, η ασχήμια των κτιρίων παροτρύνει τον βανδαλισμό, οι σύγχρονες κατασκευές που τις τσιμεντώνει η περιφρόνηση των αρχιτεκτόνων, εμφανίζουν ρωγμές, καταρρέουν, φλέγονται… Και στη συνέχεια, το αντανακλαστικό της καταστροφής εγγράφεται στη λογική του θανάτου μιας εμπορευματικής κοινωνίας, της οποίας η ανάγκη για κέρδος εξαντλεί τη ζωντάνια των όντων και των πραγμάτων, την φθείρει, την μολύνει, τη σκοτώνει.»
Ραούλ Βάνεγκεμ, Προειδοποίηση προς τους μαθητές γυμνασίου και λυκείου

Αντί προλόγου…

Καμία ιδεολογία, καμία πολιτική γραμμή δεν μπόρεσε να ορίσει, προσδιορίσει και κατευθύνει αυτό που έγινε το Δεκέμβρη. Ο Δεκέμβρης τελείωσε όπως και ο Γενάρης αλλά από τους σπόρους που φυτεύτηκαν εκείνη την περίοδο κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις είδους φυτά και άνθη θα ξεπροβάλουν. Με μοναδική σιγουριά ότι θα είναι άγρια και πολύχρωμα.

Οι μαθητές εξεγέρθηκαν. Οι περισσότεροι μαθητές έχουν βιώματα που τους οδήγησαν εκεί… Το πλουσιόπαιδο που του παρέχουν τα πάντα και πνιγμένο στις ενοχές καλείται καθημερινά να εκπληρώσει το κοινωνικό συμβόλαιο ενός ρόλου που οι γονείς του έχουν ορίσει. Ο μετανάστης που έχει ποτίσει μίσος από το αποκλεισμό και την περιφρόνηση, που ακούει συνέχεια για διαπολιτισμική εκπαίδευση και το μόνο που βλέπει είναι μια δια-ρατσιστική εκπαίδευση. Ο μαθητής που βλέπει τους γονείς του να τσακίζονται στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς «για το καλό του». Ο μαθητής με τις μαθησιακές δυσκολίες που μια ζωή τον αποκαλούν «χαζό», «σκασιάρχη», «τεμπέλαρο», «προβληματικό» κάνοντας έτσι την απογοήτευση τρόπο ζωής. Οι μαθητές που νοιώθουν πως μειονεκτούν επειδή το σώμα τους δεν αντεπεξέρχεται στα πρότυπα της κυρίαρχης εικόνας. Οι μαθητές που ο κόσμος της ανεργίας ή της εργασίας ροκανίζει ήδη το κορμί και την ψυχή τους. Οι μαθητές που βλέπουν με τρόμο το μέλλον σαν μια μαύρη τρυπά που πέρα από το ορίζοντα των γεγονότων δεν υπάρχει τίποτα. Οι φοβικοί μαθητές που πιστεύουν ότι ο Μπαμπούλας κάποιες νύχτες κρύβεται ακόμη πίσω από το κομοδίνο τους και αργά ή γρήγορα θα τους αρπάξει. Οι μαθητές που τους λένε ότι είναι αγόρια ή κορίτσια αλλά αυτά δεν έχουν επιλέξει ακόμα το φύλο τους.

Ένας άνθρωπος στην ηλικία των 16 ετών θέλει να ζήσει και βιώσει εμπειρίες. Το σώμα του από βιολογική άποψη θέλει να βρίσκεται σε κίνηση να απολαύσει τους χυμούς της ζωής, να έρθει σε επαφή με τη φύση. Αντί για αυτό τον καθηλώνουν 10 ώρες σε θρανία και έδρανα, τις υπόλοιπες ώρες στο γραφείο και το κρεβάτι, με μόνη διέξοδο την περιφορά στα όρια των διασκεδαστηρίων. Η σχολική σφαίρα (σχολείο, φροντιστήριο, διάβασμα…) μαθαίνει στο μαθητή να επιβιώνει, κάνοντας τον να ξεχνά πως ζει. «Η ζωή μας είναι χάλια, θέλουμε να τελειώσει το σχολείο να περάσουμε φοιτητές». Άλλη μια ψευδαίσθηση για να τα βγάλουν πέρα! Όπως και ο φυλακισμένος που κοιτάζει έξω από το παραθύρι του περιμένοντας κάτι καλύτερο. Όταν όμως με το κλειδί της ονειροπόλησης ανοίξει την πόρτα, θα διαπιστώσει πως η φοιτητική ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια περίοδος αναμονής με ένα περιτύλιγμα «ξεγνοιασιάς» και αφασίας.

Οι μαθητές ήταν στο πρώτο μέτωπο του κύματος της κοινωνικής έκρηξης του Δεκέμβρη.
Στα μονοπάτια που χαράχτηκαν για πρώτη φορά οι αρνήσεις των μαθητών που ζυμώθηκαν από χρόνια καταπίεσης, εγκλεισμού και κατήφειας, συνάντησαν το μίσος και την οργή που καλλιεργούνται από την κοροϊδία και τον εξευτελισμό των αδειών παραμονής και των αιτήσεων ασύλου, των ληγμένων δανείων και των ατελείωτων δόσεων, το αδιέξοδο της απόλυσης, το εξευτελισμό των επιδομάτων, την καταστολή της επιθυμίας, τις νευρώσεις και το άγχος, τις κτηνώδεις σχέσεις, την ασφυξία της καθημερινότητας…

Η ομαλότητα του σχολείου, της εργασίας και του «ελεύθερου χρόνου», της οικογένειας και της κατανάλωσης, σκοτώνει όλες τις επιθυμίες της ελευθερίας. Και οι επιθυμίες αυτές έχουν μαυρίσει και είναι αλλοιωμένες γιατί είναι επιθυμίες φυλακισμένες και υπονομευμένες από μια κανονικότητα παγωμένη σαν το πιο παγωμένο άγριο θηρίο. Είναι αλλοιωμένες γιατί η διάθεση για ζωή, πριν ισοπεδωθεί κάτω από το βάρος των ρόλων και των υποχρεώσεων, μεταμορφώνεται στο αντίθετο της, γίνεται σκιά για να επανεμφανιστεί με τη φιγούρα του πιο άθλιου σκλάβου.

Ξέραμε και από πριν πως χωρίς τη βίαιη ρήξη με τη συνήθεια καμιά αλλαγή δεν είναι δυνατή.
Όμως, όσο κοινότυπο και αν ακούγεται, από την ταχύρρυθμη πρακτική της ελευθερίας του Δεκέμβρη μάθαμε πολλά.

Οφείλουμε να διαπιστώσουμε το εξής:

Οι συγκρούσεις για τον Αλέξη ήταν σφοδρές και συνεχόμενες. Ο Αλέξης ήταν ένα αγόρι που δεν είχε παραβατική συμπεριφορά. Μάλιστα όπως συχνά έχει ειπωθεί «15 χρονών παιδί, τί κακό μπορεί να έκανε;». Η ηλικία του Αλέξη του εξασφάλισε την μη-απόκλιση. Το επίμαχο σημείο ήταν και είναι η απόκλιση. Κάθε φορά αυτό ψάχνουν οι δικηγόροι. Αν η βιασθείσα αποδειχθεί ότι ήταν «ελευθέρων ηθών», καλώς εβιάσθη. Ομοίως αν ο δολοφονηθέντας αποδειχθεί αποκλίνων, καλώς εφονεύθει.

Τι θα συνέβαινε όμως αν οι νέοι θεωρούσαν τον δολοφονημένο ως άτομο με αποκλίνουσα συμπεριφορά; Μήπως τότε οι αντιδράσεις θα ήταν περιορισμένες και θα ακολουθούσαν την νομιμόφρον οδό της πολιτικής τυπολατρίας; Αν φυσικά υπήρχε αντίδραση. Πάντως μέχρι τώρα όταν δολοφονούνται μετανάστες, ρόμα ή σαφώς αποκλίνοντες οι αντιδράσεις είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Ας ελπίσουμε πως η αντίδραση των μαθητών δεν ήταν αποτέλεσμα μιας επιλεκτικής αντιμετώπισης των εκάστοτε δολοφονημένων, αλλά ότι ο δολοφονημένος πρόκειται περί εφήβου και ότι οι μαθητές ως έφηβοι επίσης εξεγείρονται.
***

Το χρονικό στο αγρίνιο

Σάββατο, 6 Δεκεμβρίου, γύρω στις 9 το βράδυ, Εξάρχεια. O Αλέξης δολοφονείται από τη σφαίρα του μπάτσου κορκωνέα. Το γεγονός γίνεται γνωστό σε όλη τη χώρα, σε χρόνο μηδέν.
Στο Αγρίνιο, όπως και σε όλη την επαρχία, μόλις μαθεύτηκε η δολοφονία του Αλέξη, οι κινητοποιήσεις νεολαίων και όχι μόνο, ήταν άμεσες. Στο Αγρίνιο γύρω στα 30 άτομα συγκεντρώνονται στην πλατεία Δημάδη στο κέντρο της πόλης και εφοδιασμένοι με πέτρες και ξύλα επιτίθενται στην τράπεζα πειραιώς όπου καταστρέφεται ολοκληρωτικά. Η πορεία, επιστρέφοντας στη πλατεία Δημάδη, κατευθύνεται προς την αγροτική στην πλατεία Φλέμινγκ η οποία έχει την ίδια κατάληξη: σπασμένα τζάμια, κατεστραμμένα ΑΤΜ και κάμερες.
Η πορεία καταλήγει στην πλατεία Δημάδη, όπου μετά τις επιθέσεις περιμένει την απάντηση των μπάτσων που δεν έρχεται ποτέ…Εν τω μεταξύ μέσα από συνελεύσεις αποφασίζονται οι επόμενες κινήσεις-επιθέσεις σε κρατικούς στόχους. Επόμενος στόχος η τράπεζα alpha bank στο σιντριβάνι και η αγροτική τράπεζα που βρίσκεται απέναντι.

7 Δεκέμβρη

Κυριακή απόγευμα. Συγκέντρωση από τη Συνέλευση αναρχικών-αντιεξουσιαστών-στριών. Στη συγκέντρωση παραβρέθηκαν 40 άτομα όπου μοιράστηκαν και διαβάστηκαν κείμενα.

8 Δεκέμβρη

Δευτέρα πρωί. Μαθητές καλούν σε συγκέντρωση-πορεία. Γύρω στα 1000 άτομα κατεβαίνουν στους δρόμους της πόλης διαδηλώνοντας ενάντια στους δολοφόνους του Αλέξη. Ένα μεγάλο κομμάτι της πορείας κατευθύνεται προς το αστυνομικό τμήμα του Αγρινίου που εδώ και λίγα χρόνια βρίσκεται έξω από την πόλη. Η πορεία πλησιάζει, αλλά δε φτάνει στο Α.Τ. Ο λόγος ήταν το μπλοκ των αριστερών που ανάγκασε τους μαθητές να μην προβούν σε σύγκρουση με τους μπατσους. Το κύριο και κατάπτυστο επιχείρημα των αριστερών ήταν «να μη γίνουμε βίαιοι, να μην γίνουμε σαν και αυτούς».

Την ίδια μέρα το απόγευμα καλείται συγκέντρωση - πορεία στην πλατεία Δημάδη από αριστερούς. Η πορεία ξεκινάει στις 8 το βράδυ και αριθμεί κάπου στα 500 άτομα. Στο μπλοκ των αντιεξουσιαστών-στριών βρίσκονται περίπου 150 άτομα, με πολύ παλμό και πολλά αντιμπατσικά συνθήματα να ακούγονται και να γράφονται σε όλη την πόλη. Η πορεία περνάει μέσα από όλο το κέντρο και καθώς περνάει την πλατεία Χατζοπούλου για την επιστροφή και το τέλος της, ένα μεγάλο κομμάτι -γύρω στα 150 άτομα- αποκόβεται και κατεβαίνει την οδό Δαγκλή και στη συνέχεια στρίβει στην οδό Αναστασιάδη όπου βρίσκονται κρατικοί στόχοι. Ένας κάμεραμαν του τοπικού σταθμού αχελώος t.v δέχεται επίθεση από μερίδα ατόμων την ώρα που πήγε να τραβήξει πλάνα της πορεία. Η τράπεζα κύπρου δέχεται την πρώτη επίθεση όπου καταστρέφεται ολοκληρωτικά όπως και απέναντι η γενική τράπεζα. Την ίδια τύχη είχε και η eurobank, η οποία βρίσκεται στη γωνία των οδών Βότση και Αναστασιάδη. Στο δρόμο της καταστροφής βρίσκονται ακόμα το ταμιευτήριο κ η είσοδος της τράπεζας της ελλάδος. Την ίδια κατάληξη έχει και η εμπορική όπου βρίσκεται απέναντι. Η πορεία φτάνει στην κεντρική πλατεία της πόλης -την πλατεία δημοκρατίας- όπου γίνονται έργα ανάπλασης. Έτσι το πλήθος εφοδιάζεται και προχωράει δυναμικά για τον επόμενο στόχο που είναι η τράπεζα pro bank που καταστρέφεται ολοσχερώς. Την ίδια στιγμή ομάδα ατόμων ανεβαίνει στον όροφο πάνω από την τράπεζα όπου βρίσκονται τα γραφεία του ΛΑ.Ο.Σ, σπάνε την πόρτα, κατεβάζουν τη σημαία από το μπαλκόνι και γίνονται υλικές ζημιές, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα η εθνική τράπεζα που βρίσκεται στην οδό Σούλου καταστρέφεται μέσα-έξω. Η πορεία σταματάει μπροστά στον ο.τ.ε. όπου γίνονται υλικές ζημιές και επιστρέφει στην κεντρική πλατεία σπάζοντας την euro bank, που βρίσκεται στο πάνω μέρος της πλατείας. Η πορεία τελειώνει φτάνοντας στην πλατεία Δημάδη, όπου ο κόσμος βάζει φωτιές στους γύρω κάδους αλλά και μέσα στην πλατεία. Όσο περνάει η ώρα ο κόσμος αυξάνεται και αποφασίζει να γίνουν και άλλα χτυπήματα. Έτσι κάπου στα 200 άτομα με πέτρες και ξύλα βγαίνει στο δρόμο μπροστά από το ταχυδρομείο και διασχίζοντας την οδό Κύπρου, φτάνει στην τράπεζα πειραιώς, κλείνεται ο δρόμος και καταστρέφεται ολοκληρωτικά για δεύτερη φορά σε 3 μέρες. Η πορεία επιστρέφει φωνάζοντας συνθήματα στην πλατεία Δημάδη όπου ο στόχος είναι το ταχυδρομείο και ένα παράρτημα της αγροτικής -η οποία είναι και αυτή απέναντι από την πλατεία- σπάζονται όλα τα τζάμια και οι κάμερες και γράφονται συνθήματα. Η πορεία συγκεντρώνεται στην πλατεία Δημάδη και άμεσα αποφασίζει τις επόμενες κινήσεις. Λίγη ώρα αργότερα ξεκινάει για την πλατεία σιντριβανιού όπου εκεί υπάρχουν κάποιες τράπεζες, αλλά και άλλοι στόχοι που βρίσκονται στο δρόμο. Η πορεία διασχίζει την οδό Αντωνοπούλου -που βρίσκεται απέναντι από την πλατεία Δημάδη-, μετά περνάει απέναντι στην Γρίβα και βγαίνει στην οδό Παναγοπούλου, όπου οδηγεί στην πλατεία σιντριβανιού και οι επιθέσεις αρχίζουν από την alpha bank, η οποία σπάζεται για δεύτερη φορά και αυτή μέσα σε τρεις μέρες όπως και η αγροτική, που βρίσκεται απέναντι. Επίσης καταστροφές γίνονται στην millennium που βρίσκεται στον πεζόδρομο της οδού Χ. Τρικούπη. Την ίδια τύχη έχει και το δημαρχείο. Η πορεία αποφασίζει να επιστρέψει στην πλατεία Δημάδη μέσο ενός παράδρομου που περνάει μπροστά από την εφορία, όπου δέχεται την επίθεση της πορείας. Ο κόσμος συγκεντρώνεται ξανά στην πλατεία όπου βάζει φωτιές τους γύρω κάδους στους δρόμους αλλά και πάνω στην πλατεία. Ακόμα και το χριστουγεννιάτικο δέντρο παραδίδεται στις φλόγες, ενώ ο κόσμος εξακολουθεί να παραμένει στην πλατεία μέχρι αργά.
Η αστυνομία δεν έκανε ποτέ την εμφάνιση της .

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου

Το πρωί μαθητές έχουν καλέσει συγκέντρωση πορεία στην πλατεία Δημάδη, καθώς επίσης και αναρχικές-οί. Η πορεία αρχίζει με γύρω στα 1000 άτομα, διασχίζει το κέντρο της πόλης φωνάζοντας αντιμπατσικά συνθήματα, γράφονται συνθήματα, πετάγονται τρυκάκια. Φτάνοντας στο τέλος της μεγάλο κομμάτι γύρω στα 600 με 700 άτομα αποφασίζει να συνεχίσει και αυτή τη φορά να φτάσει μέχρι το Α.Τ.(γυρνώντας την πλάτη στις παρακλήσεις των αριστερών για μη-βίαιη αντίδραση). Η πορεία μετά από λίγη ώρα φτάνει 50 μέτρα από το Α.Τ Αγρινίου. Οι μπάτσοι στα παράθυρα φωτογράφιζαν την πορεία από μακριά αλλά και όταν αυτή πλησίαζε, μέχρι την στιγμή που γύρω στα 50 άτομα κάνουν επίθεση στο ΑΤ. Για δέκα λεπτά περίπου ένας πετροπόλεμος καταστρέφει όλα τα τζάμια του κτηρίου και το πλήθος όλο και πλησιάζει μέχρι την ώρα που κάνουν την εμφάνισή τους δυο διμοιρίες και αρχίζουν την ρίψη δακρυγόνων και χημικών και η πορεία οπισθοχωρεί. Μένουν λίγα άτομα μπροστά συνεχίζοντας τον πετροπόλεμο, όχι για πολύ όμως μιας και τα δακρυγόνα έπεφτε το ένα μετά το άλλο. Η πορεία συγκεντρώνεται σε παραπάνω δρόμο δεχόμενη βοήθεια από συντρόφους με Maalox, αφού οι περισσότεροι ήταν μαθητές και δεν είχαν ξαναβρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Αποφασίζετε να γίνει επίθεση από άλλο δρόμο προς το ΑΤ. Ο κόσμος μετά την ρίψη δακρυγόνων έχει μειωθεί (κάπου στα 300 άτομα) παρόλο αυτά είναι αποφασισμένος να επιτεθεί ξανά και έτσι περνάει την εθνική οδό και κατευθύνεται μέσα από ένα παράδρομο προς το αστυνομικό τμήμα. Οι μπατσοι βλέποντας τις κινήσεις κλείνουν το δρόμο και αμέσως, αφού δέχονται επίθεση από πέτρες και ξύλα, απαντούν με δακρυγόνα. Ο κόσμος μένει πάνω στην εθνική οδό σταματώντας την κυκλοφορία και πετώντας ότι βρίσκει γύρω τους προς τους μπάτσους οι οποίοι δεν σταματούν την ρίψη δακρυγόνων, υποχρεώνοντας την πορεία να οπισθοχωρήσει αρκετά και να την οδηγήσει πίσω από την εθνική οδό, προς το κέντρο της πόλης, εκεί όπου για λίγα λεπτά πέφτουν βροχή πέτρες από τη μία και δακρυγόνα από την άλλη, αλλά είναι και η στιγμή που οι μπάτσοι προκαλούν ζημιές σε σταθμευμένα αυτοκίνητα ρίχνοντας την ευθύνη στους διαδηλωτές. Η ώρα περνάει και οι μπάτσοι μένουν στο ίδιο σημείο. Από την άλλη πλευρά ο κόσμος έχει λιγοστέψει αρκετά (γύρω 100 με 150 άτομα) και κάπου εκεί αποφασίζει να γυρίσει πορεία στο κέντρο της πόλης και έτσι επιστρέφει στην πλατεία Δημάδη, όπου σιγά-σιγά αρχίζει να διαλύεται, ενώ οι ασφαλίτες βολτάρουν γύρω-γύρω.

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου

Οι κινητοποιήσεις των μαθητών συνεχίζονται και έτσι μετά από δύο μέρες πραγματοποιείται πορεία με προορισμό χτύπημα ξανά στο ΑΤ. Αυτή τη φορά οι μαθητές είναι πιο οργανωμένοι με μάσκες και βόμβες μολότοφ. Γύρω στα 500 άτομα φτάνουν στο ΑΤ όπου εκεί τους περιμένουν δυο διμοιρίες, γίνεται επίθεση με πέτρες και μολότοφ, ενώ οι μπάτσοι απαντούν με χρήση δακρυγόνων και χημικών.
Καθημερινά υπάρχουν πρωτοβουλίες από διάφορο κόσμο με επιθέσεις σε τράπεζες, φωτιές σε κάδους ακόμα στο δέντρο και τη φάτνη.
Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου
Πραγματοποιείτε συγκέντρωση με μικροφωνική απέναντι από το δημαρχείο στην πλατεία Παναγοπούλου (πλατεία σιντριβανιού). Στη συνέχεια καταλαμβάνεται το δημαρχείο μέχρι την πέμπτη βράδυ. Μέσα από την κατάληψη δημαρχείου δημιουργείται η Ανοιχτή συνέλευση κατάληψης δημαρχείου αποφασίζοντας τις κινήσεις και το μέλλον της κατάληψης. Οι συνελεύσεις γίνονται μέσα στο κτήριο του δημαρχείου στην αίθουσα συνεδριάσεων και είναι ανοιχτή σε όλη την κοινωνία του Αγρινίου. Όλη τη μέρα υπάρχει μικροφωνική έξω από το κατειλημμένο κτήριο και μοιράζονται κείμενα. Στην αλλαγή του χρόνου ομάδα ατόμων επιτίθεται στην alpha bank (δέχεται επίθεση για τρίτη φορά μέσα σε λίγες μέρες), στην millennium, στην εθνική και την pro bank (καταστρέφονται για δεύτερη φορά μέσα στις μέρες του Δεκέμβρη) που βρίσκονται στον πεζόδρομο της Χ. Τρικούπη.
Την επόμενη μέρα το μεσημέρι στην συνέλευση της κατάληψης, αποφασίζετε προβολή για το βράδυ και το τέλος της μετά από αυτή.

Παρασκευή 23/1/09

Η Ανοιχτή συνέλευση κοινωνικής παρέμβασης Αγρινίου πραγματοποιεί συγκέντρωση στα δικαστήρια στα πλαίσια πανελλαδικά συντονισμένων δράσεων (που έγινε μία μέρα νωρίτερα για πρακτικούς και μόνο λόγους) και το βράδυ εκδήλωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της εξέγερσης, την Κ. Κούνεβα για την δολοφονική επίθεση που δέχτηκε με βιτριόλι και τους αντιστεκόμενους Παλαιστίνιους και αντικαθεστωτικούς Ισραηλινούς, στην πανεπιστημιακή σχολή Αγρινίου με συζήτηση και συναυλία.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν γύρω στα 150 άτομα. Στην συζήτηση τέθηκαν ζητήματα και έγιναν τοποθετήσεις για την εργασία, τους μετανάστες, το ρατσισμό και άλλα. Από την συναυλία συγκεντρώθηκε οικονομική ενίσχυση (200 ευρώ) που στάλθηκε στον προσωπικό λογαριασμό της Κ. Κούνεβα.

Kείμενο του ιού αταξίας

Δεν είναι μονό η εν ψυχρώ εκτέλεση του Αλέξη.
Είναι και οι εκατοντάδες εκτελέσεις ανώνυμων πάντα μεταναστών.
Οι δεκάδες εκκαθαρίσεις συντρόφων και αγωνιστών με ποικίλους τρόπους.
Είναι οι «αυτοκτονίες» στο στρατό και στις φυλακές.
Είναι τα ψυχιατρεία και τα φάρμακα τους.
Είναι τα σχολεία και τα πανεπιστήμια που διαδίδουν με βία την γλώσσα των κυρίαρχων ψεμάτων.
Είναι οι ρόλοι, τα πρότυπα, τα στερεότυπα που οδηγούν σε μια αβίωτη ζωή.
Είναι ο ατέρμονος εγκλεισμός σε χρόνια καταπίεση και εκμετάλλευση.
Έχουμε γεμίσει μπαρούτι μέχρι τα αυτιά και ο Αλέξης άναψε το φυτίλι.
Το Αγρίνιο, η μικρή μας πόλη, διαταράχτηκε.
Πάνε οι τράπεζες, πάει η εφορία, ο οτε, το δημαρχείο, το Α.Τ.
Καλοκαιρινά και τα γραφεία του ΛΑΟΣ.

Ας αφήσουμε λοιπόν τους δημοσιογράφους και τους οικονομολόγους να κλαίνε τα εκατομμύρια ευρώ που χάθηκαν σε όλη τη Ελλάδα πάνω στις στάχτες των καμένων τραπεζών και πολυκαταστημάτων. Ας αφήσουμε τους κοινωνιολόγους, τους αναλυτές και τους ψυχολόγους να τραβάνε τα μαλλιά τους για τα παιδιά που έχουν χάσει την πίστη τους στην πολιτική και στο σύστημα. Όλοι αυτοί που συγκρούονται ξέρουν καλύτερα. Ζούνε στο παρόν και έχουν καταλάβει το μέλλον που τους επιφυλάσσουν.Όσο για τα αριστερά δεκανίκια της εξουσίας, όλων των τάσεων και αποχρώσεων, που καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται, που τόσο κόσμια και υπεύθυνα ξέρουν να διαδηλώνουν την υποταγή τους και να συνθηκολογούν, εξισώνοντας τη βία ενός συστήματος που λεηλατεί ζωές και σκοτώνει 15χρονα με τις σπασμένες βιτρίνες και τις μολότοφ στους μπάτσους, η πολιτική τους χρεοκοπία δεν έχει όρια. Μας θέλουν εκτεθειμένους στα χτυπήματα του εχθρού χωρίς ποτέ να απαντάμε «για να αποδείξουμε ότι εμείς δεν είμαστε σαν και αυτούς», τη στιγμή που η βία του συστήματος είναι παρών σε κάθε εντολή και καταναγκασμό που είμαστε υποχρεωμένοι να υπομένουμε στωικά κάθε μέρα, από το πρωινό ξύπνημα για το σχολείο και τη δουλεία μέχρι το αυταρχικό βλέμμα κάθε αφεντικού και μπάτσου. Οι ειρηνικές διαδηλώσεις νομιμοφροσύνης δεν μας αφορούν. Έχουμε εδώ και καιρό ξεμπερδέψει με την λεγόμενη παθητική αντίσταση. Δεν μας φτάνει να πέσει η κυβέρνηση, γιατί θα ήταν άστοχο -αν όχι ύποπτο- να πιστεύουμε πως αυτή η δολοφονία ήταν απλά μια παρέκκλιση της δημοκρατίας, ένας λάθος χειρισμός που θα διορθωθεί μόλις τον καταδείξουμε.

Το μόνο που επιζητούμε είναι η καθολική ανατροπή του συστήματος που γεννά, προωθεί και αναπαράγει την καταπίεση και την εκμετάλλευση.

Όλα τ’ άλλα είναι φλυαρίες.

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες για τα γεγονότα οργής και αντίστασης με αφορμή την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

ΑΝΟΙΧΤΑ ΜΕΤΩΠΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ

Ιός Αταξίας - Αγρίνιο 20/12/08

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ

ΝΑ ΜΟΛΥΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟΒΙΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Σαν ένα ακόμα βήμα στην κατεύθυνση της όξυνσης του κοινωνικού αγώνα, στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλους τους συλληφθέντες και τους διωκόμενους της εξέγερσης του Δεκέμβρη και σε όλους τους ομήρους του κράτους. Αντιλαμβανόμαστε την αλληλεγγύη ως συνέχιση του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Στο πλαίσιο αυτής της δράσης καταλαμβάνουμε το Δημαρχείο Αγρινίου από το πρωί της Τετάρτης 31 Δεκεμβρίου και απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων.

Αγωνιζόμαστε για το γκρέμισμα κάθε φυλακής, για την κατάργηση του εγκλεισμού. Αγωνιζόμαστε ενάντια στη θεσμισμένη εκμετάλλευση και καταπίεση από το κράτος και το κεφάλαιο.

Η κατάληψη ως δράση και ως διαδικασία απελευθερώνει το κτίριο του Δημαρχείου από το θεσμικό του ρόλο. Διακόπτοντας την ομαλή λειτουργία του δημιουργούμε έναν ελεύθερο κοινωνικό χώρο που στοχεύει στην αντιπληροφόρηση έξω και ενάντια στην κρατική προπαγάνδα των ΜΜΕ. Θέλουμε να κάνουμε την κατάληψη αφετηρία δράσης που θα παραχθεί μέσα από την πολιτική ζύμωση και συνδιαμόρφωση.

Όλες οι αποφάσεις παίρνονται από την συνέλευση της κατάληψης που είναι ανοιχτή σε όλους. Λειτουργούμε αυτοοργανωμένα και συλλογικά, έχουμε όλοι λόγο και ισότητα στο λόγο, είμαστε ενάντια σε κάθε λογής κεντρικά όργανα, αρχηγούς, ιεραρχία, ηγετικές ομάδες, πρωτοπορίες, εφαρμόζοντας τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας.

Αρνούμαστε να συμμετέχουμε σε γιορτές και άλλες τέτοιες αηδίες την στιγμή που ο Παλαιστινιακός λαός δέχεται μια νέα πρόστυχη επίθεση από τον μπάτσο της καπιταλιστικής κυριαρχίας στην περιοχή. Στους 350 έχουν φτάσει οι νεκροί και χιλιάδες οι τραυματίες. Δεν κρατάμε «πολιτική ίσων αποστάσεων», είμαστε ολόψυχα με την αντίσταση του παλαιστινιακού λαού και των αντικαθεστωτικών Ισραηλινών.

ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ,
ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ, ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ

ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΑΓΡΙΝΙΟ 31/12/2008

Για την Κωσταντίνα Κούνεβα

οι ένστολοι του κράτους πυροβολούν στο ψαχνό
και τραμπούκοι των αφεντικών παραμονεύουν στις γωνίες

Η Κωσταντίνα Κούνεβα, καθαρίστρια στην εταιρεία εργολαβιών καθαρισμού ΟΙΚΟΜΕΤ, δέχθηκε το βράδυ της Δευτέρας 22 Δεκεμβρίου επίθεση με βιτριόλι από αγνώστους . Η επίθεση έγινε τα μεσάνυχτα έξω από το σπίτι της στα Άνω Πετράλωνα την ώρα που επέστρεφε από τη δουλειά της. Οι συνάδελφοί της καταγγέλλουν ότι η επίθεση προέρχεται από κύκλους της εργοδοσίας, η οποία τρομοκρατούσε όλες τις εργαζόμενες, και ειδικότερα την Κούνεβα.
Και ο στόχος σαφώς δεν ήταν τυχαίος: Γυναίκα, μετανάστρια, δυναμική συνδικαλίστρια, μητέρα ανήλικου παιδιού -ότι πρέπει για μια δολοφονική επίθεση με χαρακτηριστικά εκδίκησης, ρατσισμού και παραδειγματισμού.

Στο χρονικό διάστημα που μαίνονταν άγριες συγκρούσεις, διαδηλώσεις, καταλήψεις σε σχολές και δημόσια κτίρια, λαϊκές συνελεύσεις σε γειτονιές, κινήσεις αλληλεγγύης προς όλους τους διωκόμενους της εξέγερσης, κάποιοι μέσα από τις σκιές θέλησαν να χτυπήσουν τον δυναμικό συνδικαλισμό που δεν συσχετίζεται με τους συμφεροντολόγους γραφειοκράτες και τους ξεπουλημένους εργατοπατέρες. Όμως, το βιτριόλι έπεσε σαν το λάδι στην φωτιά που άναψε στις καρδιές μας η εκτέλεση του Αλέξανδρου.
Η Κωνσταντίνα βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση, μιας και οι δράστες όχι μόνο την περίελουσαν με βιτριόλι (ισχυρό οξύ) -χάνοντας το ένα της μάτι- αλλά της έριξαν και στο στόμα με συνέπεια να προκληθούν σοβαρές και ίσως ανεπανόρθωτες βλάβες σε ζωτικά όργανα.

Η Κωσταντίνα εργάζεται χρόνια, μαζί με εκατοντάδες μετανάστριες, σαν καθαρίστρια σε καθεστώς υπενοικίασης. Είναι γενική γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού, δυναμική συνδικαλίστρια, γνωστή (και εκτεθειμένη) για τη στάση και τη δράση της στην εργοδοσία. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα πριν την επίθεση, είχε έρθει σε αντιπαράθεση με την εργοδοσία της εταιρείας ΟΙΚΟΜΕΤ διεκδικώντας τα δεδουλευμένα και ολόκληρο το δώρο των Χριστουγέννων γι’ αυτήν και τις συναδέλφισσές της και καταγγέλλοντας παρανομίες στη μισθοδοσία. Επίσης προσπαθούσε μέσα από κινήσεις να γίνει η ένταξη του κλάδου των καθαριστριών στα βαρέα και ανθυγιεινά. Είχε προηγηθεί η εκδικητική απόλυση της μητέρας της από την ίδια εταιρεία καθώς και δυσμενής μετάθεση της ίδιας στο Μαρούσι (μακριά από το τόπο κατοικίας της). Τα παραπάνω συνθέτουν το συνηθισμένο μα εφιαλτικό τοπίο της καθημερινής εκμετάλλευσης στον εν λόγω εργασιακό κάτεργο.

Χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες, μαζί με αυτούς και η Κωσταντίνα, ηρθαν στη Ελλάδα με την προοπτική ενός καλύτερου βιοτικού επιπέδου και μιας καλύτερης ζωής. Σίγουρα χωρίς αυταπάτες, μα με αρκετά όνειρα, σκέψεις και ελπίδες.
Όμως η μητρόπολη, οι πόλεις και τα χωριά της πρωτεύουσας των Βαλκανίων, δεν αφήνουν ζωτικό χώρο για κανέναν «ξένο» που θέλει ή αναγκάζεται να εισέλθει εντός των συνόρων τους. Στους «ξένους» αναγνωρίζουν μόνο την ταυτότητα του εργάτη που θα προσφέρει τα περισσότερα με τα λιγότερα χρήματα χωρίς κανενός είδους περιορισμό, επιβάρυνση ή δέσμευση για τα αφεντικά. Στην «χώρα της φιλοξενίας» με τα ωραία μάρμαρα και τις ηλιόλουστες παραλίες, φαίνεται πως στην περίπτωση των μεταναστών, ο Ξένιος Δίας κάνει τα στραβά ματιά…

Στην Ελλάδα, όπως και σε όλη την Ευρώπη, δεν είναι καθόλου τυχαίο πως αρκετοί κλάδοι ανέκαμψαν λόγω της μαύρης εργασίας των μεταναστών (πχ στο Αγρίνιο οι καπνοπαραγωγοί πλούτισαν με την υπερεκμετάλλευση των Αλβανών)
Πέραν τις απαιτήσεις, χωρίς την προσφορά κανενός είδους δικαιωμάτων, οι μετανάστες έχουν να αντιμετωπίσουν και την επιθετικότητα, τους εξευτελισμούς, τις χυδαιότητες, τους καθημερινούς βιασμούς του κάθε νταή, του κάθε ψευτομαγκα, του κάθε τραμπούκου, του κάθε θρασύδειλου κουλτουριάρη, του κάθε ελληνάρα, που όλοι του έχουν συσπειρωθεί πίσω από το πιο φρικτό καρκίνωμα της εποχής μας: το ρατσισμό. Ένας ρατσισμός όλων των ειδών και τάσεων, που γεννάται από τους θεσμούς και που προωθείται και αναπαράγεται μέσα από διάφορα κομμάτια της κοινωνίας.

Για μας κάθε μετανάστης και μετανάστρια είναι ο ταξικός μας σύμμαχος και η αλληλεγγύη μας πηγάζει από το γεγονός πως οι μηχανισμοί, οι συνθήκες και οι αιτίες που οδηγούν στην υποταγή σε μια αβίωτη ζωή είναι ίδιοι και για τους «ντόπιους» και για τους «ξένους» εργάτες, με τη διαφορά ότι στους δεύτερους εκφράζεται με τον πιο ειδεχθή τρόπο. Μια αλληλεγγύη που ξεπερνά τους πλαστούς εθνικούς διαχωρισμούς και συγκρούεται με κάθε είδους αφεντικό.
Αυτή η αλληλεγγύη είναι που θα κάνει την συνομοταξία των αφεντικών και των λακέδων τους να τρέμει.

ΚΑΜΙΑ ΤΑΞΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΝΕΒΑ

Ανοιχτή συνέλευση κοινωνικής παρέμβασης Αγρινίου

Σημείωση: Η «Ανοιχτή συνέλευση εξεγερμένων στο Αγρίνιο» και η «Ανοιχτή συνέλευση κοινωνικής παρέμβασης Αγρινίου» (συνέχεια της πρώτης) είναι σύνθεση ομάδων, πρωτοβουλιών και ατόμων που λειτουργούν και δρουν στο Αγρίνιο.

Αυτές οι μέρες είναι και δικές μας

Αυτές οι μέρες είναι και δικές μας

Μετά από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ζούμε μια πρωτοφανή κατάσταση αναβρασμού, ένα ξεχείλισμα οργής που δεν λέει να σταματήσει. Μπροστάρηδες σε αυτό τον ξεσηκωμό είναι οι μαθητές, οι οποίοι με αστείρευτο πάθος και με ένα πηγαίο αυθορμητισμό έχουν ανατρέψει όλα τα δεδομένα. Δεν μπορείς να σταματήσεις κάτι που δεν ελέγχεις, κάτι που οργανώνεται αυθόρμητα και με όρους που δεν κατανοείς. Αυτή είναι η ομορφιά αυτού του ξεσηκωμού. Οι μαθητές κάνουν ιστορία και αφήνουν τους άλλους να τη εντάξουν ιδεολογικά και να τη γράψουν. Οι δρόμοι, η πρωτοβουλία, το πάθος είναι δικό τους.Μέσα στα πλαίσια της γενικότερης κινητοποίησης, με ατμομηχανή τα μαθητικά συλλαλητήρια, υπάρχει και μια μαζική συμμετοχή της δεύτερης γενιάς των μεταναστών και αρκετών προσφύγων. Οι πρόσφυγες κατεβαίνουν μεμονωμένα, χωρίς κάποια ιδιαίτερη οργάνωση, με έναν αυθορμητισμό και με μια ορμή που χαρακτηρίζει τις κινητοποιήσεις τους. Αυτοί τη στιγμή είναι το πιο μαχητικό κομμάτι των ξένων στη Ελλάδα. Έτσι και αλλιώς είναι πολύ λίγα αυτά που έχουν να χάσουν.Τα παιδιά των μεταναστών κινητοποιούνται μαζικά και δυναμικά κυρίως μέσα στα πλαίσια των σχολικών και φοιτητικών δράσεων ή μέσα από τις οργανώσεις της αριστεράς και άκρας αριστεράς. Είναι και το πιο ενταγμένο κομμάτι των μεταναστών, το πιο θαρραλέο. Δεν είναι σαν τους γονείς τους που ήρθαν με σκυμμένο το κεφάλι σαν να ζητιανεύανε ένα κομμάτι ψωμί. Είναι μέρος της ελληνικής κοινωνίας, καθώς δεν γνώρισαν άλλη. Δεν ζητιανεύουν κάτι, διεκδικούν δυναμικά να είναι ισότιμοι με τους έλληνες συμμαθητές τους. Ισότιμοι στα δικαιώματα, στο δρόμο, στα όνειρα.Για μας τους οργανωμένους μετανάστες είναι ένας δεύτερος γαλλικός Νοέμβρης του 2005. Δεν είχαμε ποτέ αυταπάτες ότι όταν η οργή του κόσμου ξεχείλιζε θα μπορούσαμε να την κατευθύνουμε. Παρά τους αγώνες που έχουμε δώσει όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν μπορέσαμε να πετύχουμε τέτοιες μαζικές αντιδράσεις. Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουν οι δρόμοι. Η κραυγή που ακούγεται είναι για τα 18 χρόνια βίας, καταπίεσης, εκμετάλλευσης, εξευτελισμού. Αυτές οι μέρες είναι και δικές μας.Αυτές οι μέρες είναι για τους εκατοντάδες μετανάστες και πρόσφυγες δολοφονημένους στα σύνορα, στα τμήματα, στους χώρους εργασίας. Είναι για τους δολοφονημένους από μπάτσους ή αγανακτισμένους πολίτες. Είναι για τους δολοφονημένους επειδή πέρασαν τα σύνορα, επειδή δούλευαν σαν τα σκυλιά, επειδή δεν σκύψανε το κεφάλι, για το τίποτα. Είναι για τον Γκραμόζ Παλούσι, τον Λουάν Μπερντελίμα, τον Εντισόν Γιάχαϊ, τον Τόνυ Ονόυχα, τον Αμπντουρακίμ Ιντρίζ, τον Μοντασέρ Μοχάμεντ Ασράφ και τόσους άλλους που δεν ξεχάσαμε.

Αυτές οι μέρες είναι για την καθημερινή αστυνομική βία που έχει μείνει αναπάντητη, ατιμώρητη. Είναι για τον εξευτελισμό στα σύνορα, στα κέντρα αλλοδαπών που συνεχίζεται ακόμα. Είναι για τις κατάφωρες αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων, τους μετανάστες και πρόσφυγες που είναι άδικα στις φυλακές, τη δικαιοσύνη που μας στερήθηκε. Ακόμα και τώρα, στις μέρες και νύχτες του ξεσηκωμού, οι μετανάστες πληρώνουν βαρύ τίμημα με επιθέσεις ακροδεξιών και μπάτσων, με απελάσεις και ποινές φυλάκισης που τα δικαστήρια μοιράζουν με χριστιανική αγάπη σε εμάς τους άπιστους.Αυτές οι μέρες είναι για την εκμετάλλευση που συνεχίζεται αμείωτη για 18 χρόνια. Είναι για τους αγώνες που δεν ξεχάστηκαν στους κάμπους στο Βόλο, τα ολυμπιακά έργα, την Αμαλιάδα. Είναι για τον ιδρώτα και το αίμα των γονιών μας, για τη μαύρη εργασία, τα ατελείωτα ωράρια. Είναι για τα παράβολα, τα πρόστιμα, τα ένσημα που πληρώνουμε και δεν θα μας αναγνωριστούν ποτέ. Είναι για τα χαρτιά που θα κυνηγάμε μια ζωή σαν να είναι λαχείο.Αυτές οι μέρες είναι για το τίμημα που πληρώνουμε απλά για να υπάρχουμε, να αναπνέουμε. Είναι για όσες φορές σφίξαμε τα δόντια, για τις προσβολές που ανεχτήκαμε, τις ήττες που χρεωθήκαμε. Είναι για όσες φορές δεν αντιδράσαμε ενώ είχαμε όλους τους λόγους του κόσμου. Είναι για όσες φορές αντιδράσαμε και ήμασταν μόνοι γιατί ο θάνατος και η οργή μας δεν χωράγανε σε σχήματα, δεν έφερναν ψήφους, δεν πουλούσαν στα δελτία των 8.Αυτές οι μέρες είναι όλων των περιθωριακών, των αποκλεισμένων, των ανθρώπων με τα δύσκολα ονόματα και τις άγνωστες ιστορίες. Είναι για όσους πεθαίνουν καθημερινά στο Αιγαίο και στον Έβρο, για όσους δολοφονούνται στα σύνορα ή στην Πέτρου Ράλλη, είναι των τσιγγάνων στο Ζεφύρι, των ναρκομανών στα Εξάρχεια. Αυτές οι μέρες είναι των παιδιών της Μεσολογγίου, των ανένταχτων, των ανεξέλεγκτων μαθητών.Χάρη στον Αλέξη αυτές οι μέρες είναι όλων μας.

18 χρόνια βουβής οργής είναι πολλά.

Όλοι στους δρόμους, για την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια!

Δεν ξεχάσαμε, δεν ξεχνάμε, αυτές οι μέρες είναι και δικές σας

Για τον Λουάν, τον Τόνυ, τον Μοχάμεντ, τον Αλέξη....

(Αναδημοσιευμένο κείμενο από το Στέκι αλβανών μεταναστών στα εξάρχεια. )

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ
Μια διαρκής καταιγίδα από αρνήσεις και κατάρες, ζωντάνεψε το νεκρό τοπίο των σύγχρονων πόλεων.
Και τα άγρια λουλούδια ακόμα δεν έχουν ανθίσει …

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ

σύνθεση αποκλίνουσων συμπεριφορών, Αγρίνιο ΄09

ΥΓ: Η «σύνθεση αποκλίνουσων συμπεριφορών» είναι αυτό ακριβώς που δηλώνει η υπογραφή.

Συνεπείς οι πράξεις, μα σκόρπιες οι σκέψεις

Ναι, σε πολλούς είναι οικεία αυτή η αίσθηση: Να λες μια ζωή «έχω καιρό» και ξαφνικά να βρίσκεσαι εκεί που ο καιρός έχει τελειώσει. Να βρίσκεται σε μια νεκρά ζώνη. Το αίσθημα του κενού.
Εκείνο το μήνα μπορέσαμε να ξεκινήσουμε ξανά από το τίποτα και χωρίς να λογαριάζουμε τον καιρό.
Ένα άγχος και μια ταραχή χτύπησε το κοινωνικό σώμα που έχει συνηθίσει να περιφέρεται από κλουβί σε κλουβί με το γνωστό ανάλαφρο αίσθημα ξεπεσμού… Οι πόρτες άνοιξαν… Και το αμήχανο ερώτημα στριφογύριζε στα μυαλά τους: «Τι να κάνω τώρα;». Βέβαια μεταξύ τους δεν συζητούν τέτοια πράγματα, ως φυσική συνέπεια της σύγχρονης ιδιώτευσης. Όσοι έμειναν στο πόστο τους, παρακαλούσαν κάθε μέρα να τελειώσει αυτό το πράγμα. Καμιά φορά μάλιστα άκουγες κάποιους περαστικούς, κάποιες που αγόραζαν τα λαχανικά τους, κάποιους που άλλαζαν το κανάλι, κάποιες που φώναζαν το ατίθασο γιό τους, να σιγοψιθυρίζουν: «Θεέ μου σε παρακαλώ, καν΄το να σταματήσει!». Ήθελαν να συνεχίσουν την καθημερινή τους διαπραγμάτευση που γεμίζει κάποιες ώρες την φρίκη της καθημερινότητας. Ήθελαν να συνεχίσουν την προδιαγραμμένη τους πορεία. Όπως και όταν σηκώνεσαι βράδι, το σώμα κοιμισμένο, μόνο του βρίσκει το δρόμο στο σκοτάδι αλάνθαστα για ένα ποτήρι νερό, να πάει κάτω τ’ όνειρο.

Μα ξέρανε ότι οι άνθρωποι στο δρόμο είχαν δίκιο. Καταλάβαιναν με το βέλτιστο τρόπο την πραγματική αιτία. Όχι δεν ήταν μόνο η δολοφονία του παιδιού. Δεν είναι μόνο η φτώχεια. Είναι αυτό το απροσδιόριστο κενό που πλανάτε και μετατρέπει από την προσυλλογιστική περίοδο τους ανθρώπους σε ανδρείκελα που μιλούν με λέξεις ξένες. Προσανατολισμένοι προς τον καθοδικό σωλήνα της συσκευής με το οπτικό ορίζοντα εγκλωβισμένο στην οθόνη της τηλεόρασης, με μια θλιβερή στάση υποδούλωσης, συναισθάνονται τις ανάγκες και τις ανησυχίες, όχι τις δικές τους ή των όμοιων τους, άλλα των κυριάρχων.
Βλέπουν, όχι την πραγματικότητα, άλλα διάθλασή της μέσα από διάφορα οπτικά μέσα.
Ακούν, όχι τις φωνές ή τις κραυγές, άλλα τις αναστραμμένες ανακλάσεις τους.
Δεν γεύονται, δεν αγγίζουν, δεν νοιώθουν.
Αυτά έκανε και αδρανούσε η μια μερίδα.

Η άλλη μερίδα, βρήκε το σθένος και βγήκε από τα κλουβιά, μίλησε και έπραξε. Μαζί με τους μαθητές και άλλοι. Οι απόκληροι, οι «τελειωμένοι», οι περιφρονημενοι και οι φτωχοδιάβολοι, οι κακομοίρηδες, οι αποτυχημένοι από επιλογή ή χωρίς επιλογή, οι φοβισμένοι που ποτέ δεν έδειξαν το φόβο τους, αυτοί με το μυαλό που καίει, αυτοί που έχουν τόσα να πουν αλλά ποτέ δεν είχαν πώς να τα πουν, «αυτοί που δεν κάνουν την κοινωνία να λέει: α, αυτός θα πάει μπροστά». Όλοι αυτοί που στη σύγχυση του διαλόγου ποτέ δεν είχαν πειστικά επιχειρήματα και που κανείς ποτέ δεν τους πήρε στα σοβαρά, αν και όλοι καταλάβαιναν πως είχαν δίκιο, αλλά δεν τους σύμφερε να το παραδεχτούν, γιατί αν το κάνανε θα όφειλαν να παραδεχτούν στο εαυτό τους ότι η ζωή τους είναι ένας συνδυασμός από μια γκάμα επιλογών που τους παρέχει το σύστημα, ότι είναι απατεωνίσκοι που κοροϊδεύουν τους πάντες και προσποιούνται ότι πιστεύουν τα παρόμοια ψέματα των θλιβερών τους συνοδοιπόρων.

Οι καφέδες του πρωινού, οι καφέδες του απογεύματος, τα σκορπισμένα βράδια, όλες οι ευτελείς συνήθειες, οι ανούσιες φιλικές συνεστιάσεις, οι ίντριγκες των αθροισμένων μοναξιών, οι μικροπρέπειες ημερήσιας διάταξης, η κριτική του γείτονα, οι καθημερινές εξιδανικεύσεις, τα προσωπικά προτεκτοράτα… Χάθηκαν. Σαν να ήταν ένα κακόγουστο κωμικό θεατρικό σε συνέχειες, που ίσως αν το δεις στον ύπνο θα σε ξυπνήσει κάθιδρο και μες τον τρόμο.

Οι στρατηγοί χωρίς στρατό, οι πολιτικές φωτιές με τις ξύλινες γλώσσες, οι αναλύσεις για την ανάλυση οι πρωτοπορίες, οι αόρατοι τιμονιέρηδες, οι σταλινικοί, οι μικροηγέτες που περπατούν καμαρωτά, οι ιδεολογίες και τα «θα σου πω εγώ τι πρέπει να γίνει»… Εξαερώθηκαν. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Η Ιστορία τους έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα. [ Αν και αυτοί, παμπόνηροι όπως είναι, θα βρουν τρόπο να την παραβιάσουν για να επανατοποθετηθούν…]

Στο κέντρο του περιφραγμένου με σύνορα γεωγραφικό χώρου που επιβιώνουμε, ξέσπασε μια άγρια κοινωνική έκρηξη. Ταυτόχρονα και ανεξάρτητα ξέσπασαν επιθέσεις και μάχες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτού του χώρου. [ Εκείνο το σαββατόβραδο, όταν με τους ισότιμους συνοδοιπόρους κατεβαίναμε για επίθεση, κάποιοι από εμάς συνάντησαν μερικά 15χρονα να κοιτάνε με ενοχικό βλέμμα και να μας γνέφουν «μα καλά, τι είναι αυτά που κάνετε;». Γνώριμα πρόσωπα-προφανώς ήταν ο εαυτός μας πριν πολλά χρονιά. Φυσικά τα αγνοήσαμε, δεν είχαμε χρόνο. Εξάλλου μικρά παιδιά είναι, κάποια στιγμή θα καταλάβουν. Το μέλλον προμηνύεται πιο μαύρο από ποτέ. Η σημερινή εκμετάλλευση και καταπίεση θα ωχριά μπροστά στην εκμετάλλευση και καταπίεση του μέλλοντος.]

Η επιστροφή στην κανονικότητα της ομαλότητάς ή στην ομαλότητα της κανονικότητας, δεν ήταν απαραίτητα αναμενόμενη. Όμως κατέφτασε και επιβλήθηκε στην λογική της πλειοψηφίας.

Ωστόσο, οι θαυμαστές «αισχρές μειοψηφίες» δεν σιωπούν.
Το διακύβευμα είναι απλό: ονομάζεται ζωή.
Συνεπώς, η επίθεση στην ειρήνη των κυριάρχων και σε όσους την υποστηρίζουν συνεχίζεται.